လူမ်ဳိးေပ်ာက္ႏုိင္မယ့္ ရုိဟင္ဂ်ာမ်ဳိးဆက္မ်ား ပညာသင္ၾကားခြင့္မဲ့ ႀကီးျပင္းလာႏုိင္ေခ်ရွိေန
 |
| ဓါတ္ပုံ - Flickr/European Commission DG ECHO |
Rohingya Today
24.12.2018
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေကာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နုိင္ငံမွာပါ ရိုဟင္ဂ်ာကေလးငယ္ေတြက ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ အဟန္႔အတား ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။
၂၀၁၇ ၾသဂုတ္လတုန္းက ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကေန ရက္စက္တဲ့ နယ္ေျမရွင္းလင္းမႈ လုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံကို ထြက္ေျပးခိုလံႈခဲ့ရတဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာ ဒုကၡသည္ေပါင္း ၇သိန္းေက်ာ္ထဲမွာ မိုဟာမတ္ ကလည္း တစ္ဦးအပါအ၀င္ပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ရိုဟင္ဂ်ာေတြ အမ်ားစု ေနထိုင္ရာ ျဖစ္တဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ သတ္ျဖတ္မႈ ၊ အဓမၼျပဳက်င့္မႈ ၊ မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးမႈေတြလည္း ျပဳလုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲ့လိုလုပ္ရပ္ေတြကို ကုလသမဂၢအျပင္ တစ္ျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြကပါ လူအခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈ ဆို ၿပီး ရွဳတ္ခ်ခဲ့တဲ့ အျပင္ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ျဖတ္မႈ ဆိုၿပီးေတာင္ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။
နယ္စပ္ကို ထြက္မေျပးခင္ မိုဟာမတ္ ကုိယ္တိုင္လည္း ဒီလို လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ၊ ဖ်က္ဆီးမႈေတြကို မ်က္ျမင္ၾကံဳခဲ့ရသလို သူႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အသိုက္အ၀န္း အတြက္လည္း ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ အမ်ားအျပား ရိွေနတယ္ဆိုတာလည္း သူေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက တစ္ခ်က္ကေတာ့ ပညာေကာင္းစြာသင္ယူခြင့္ မရရိွတာပါ။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာ မခိုလံႈခင္ကတည္းက မိုဟာမတ္တုိ႔လုိ ကေလးေတြဟာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ကို အင္မတန္ကန္႔သတ္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေၾကာင့္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ကေလးေတြနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ကေလးေတြအၾကား ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ ရိွလာခဲ့လို႔ပါ။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကို ေရွာင္တိမ္းတဲ့အခါမွာလည္း ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အစိုးရကေန နယ္ေျမအတြင္း လံုျခံဳမႈအတြက္ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္လိုက္တဲ့အတြက္ မိုဟာမတ္ဟာ ပံုမွန္ေက်ာင္းေနစာသင္ခြင့္ မရရိွတဲ့ ရာေပါင္း၊ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ရိုဟင္ဂ်ာ ကေလးေတြ ထဲမွာ တစ္ဦးအပါအ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ရိုဟင္ဂ်ာကေလးေတြပညာသင္ၾကားခြင့္မရရိွတာကေတာ့ နက္ဖ္ ျမစ္ျခားထားတဲ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာေကာ ျမန္မာျပည္မွာပါ ျဖစ္ေပၚေနတာပါ။ ဒီအခ်က္ဟာ ေနာက္ပိုင္း ရိုဟင္ဂ်ာကေလးေတြအတြက္ လူမ်ိဳးေပ်ာက္သြားႏုိင္တဲ့အထိ ၿခိမ္းေျခာက္လာသလို ရိွေနပါတယ္။ ဒီလထဲမွာပဲ ဒီဖံုးကြယ္ထားတဲ့ ကိစၥရပ္ကို ကမၻာတစ္၀ွမ္းက တတ္ႏိုင္သမွ် ေျဖရွင္းဖို႔ တြန္းအားေပးေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာရိုဟင္ဂ်ာ အဖြဲ႔အစည္း ယူေက (Burmese Rohingya Organization UK) ကေန ေလ့လာမႈ စာတမ္းတစ္ရပ္ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါေသးတယ္။ မိုဟာမတ္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ “လူအသိုင္းအ၀န္းတစ္ခုကို အႏၱရာယ္ျပဳခ်င္ရင္ သူတို႔ကို သတ္စရာမလိုပါဘူး။ ပညာသင္ခြင့္ မေပးလိုက္ရံုပါပဲ။” ဆိုၿပီး ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္တြင္းမွာေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာေတြဟာ အစိုးရရဲ႕ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြအၾကား အားေလ်ာ့ၿပီး လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားဆက္ဆံခံရတာဟာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲ့ဒီထဲမွာ ရိုဟင္ဂ်ာကို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳတာရယ္၊ အဲ့ဒီႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ေပၚမွာ ရမယ့္ အခြင့္အေရးေတြကိုပါ မေပးတာ အျပင္ လြတ္လပ္စြာလႈပ္ရွားသြားလာခြင့္ အေပၚမွာလည္း ျပင္းထန္တဲ့ တင္းက်ပ္မႈေတြကို ခ်မွတ္ထားမႈ ေတြလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္အတြင္းမွာေတာင္ ရိုဟင္ဂ်ာေတြဟာ ၿမိဳ႕နယ္ အလိုက္သာမက ရြာအလိုက္ ျဖတ္သန္းသြားလာရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ တရား၀င္ခြင့္ျပဳခ်က္ ရထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္တဲ့ေနရာနဲ႔ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရရိွေရးမွာကေတာ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွားပါးပါတယ္။
ဒီလိုကန္႔သတ္မႈေတြကေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာေတြအတြက္ အသစ္မဟုတ္ေနေတာ့တဲ့အျပင္ အဲ့ဒီ အခ်က္ေတြက ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအျဖစ္ ပါ၀င္လာပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကပဲ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြ ရိုဟင္ဂ်ာေတြအေပၚ ျပဳခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးသုဥ္းရွင္းလင္းမႈရဲ႕ ပါးပါးနပ္နပ္ အျဖစ္ဆံုးေနရာကို ဖန္တီးခဲ့သလို ျဖစ္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္းမွာလည္း ခံရတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈေတြကလည္း ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔ရည္မွန္းခဲ့သလိုပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္အတြင္း တပ္မေတာ္ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈက ႏုိင္ငံတကာသတင္းစာမ်က္ႏွာေတြရဲ႕ ေခါင္းႀကီး ပိုင္းေတြအထိ ပါ၀င္ေဖာ္ျပခံရတဲ့အျပင္ အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ရိုဟင္ဂ်ာေတြရဲ႕ဘ၀ကို မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာေစခဲ့တဲ့အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာ အျခားမရိွတဲ့ အခိုက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးရံုပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၁၉၉၀ ႏွစ္လယ္ေလာက္ တုန္းက အစိုးရက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုဟင္ဂ်ာျဖစ္ေနလို႔ ဆိုၿပီး တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်က္ေၾကာင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္ကေန ထြက္ေျပးဖို႔ အေျခအေနက ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါပဲ။
ဒီလို ခြဲျခားဆက္ဆံတဲ့ စနစ္က ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ရိုဟင္ဂ်ာရွင္းလင္းေရးအတြက္ အစိုးရက ပါခဲ့တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈ စခဲ့တဲ့ ၂၀၁၂ ေလာက္ကတည္းက သိသိသာသာ တင္းက်ပ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကေန စၿပီး အာဏာပိုင္ေတြဟာ မြတ္စလင္နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ ကေလးေတြ အတူတက္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာကေလးအမ်ားစုကို သင္ေထာက္ကူပစၥည္းလည္း နည္းၿပီး သင္ၾကားေရးလည္း အားနည္းတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို ပို႔ၿပီး ပညာေရးပုိင္းလိုအပ္မႈေတြကိုေတာင္ ခြဲျခားဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရ ေက်ာင္းဆရာေတြ ေတာ္ေတ္ာမ်ားမ်ားက ရိုဟင္ဂ်ာေက်ာင္းေတြမွာ တာ၀န္က် ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။ လက္ခံလိုက္တဲ့ ဆရာေတြက်ေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈတာရယ္ အရွက္ရေစတာရယ္ပဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ မိုဟာမက္ကေတာ့ ၂၀၁၂ ကေန ေျပာင္းလာတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အေျခအေနကို အခုလို ေျပာျပပါတယ္။ “ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔က အတန္းခြဲထားတယ္။ တစ္တန္းက ရိုဟင္ဂ်ာအတြက္၊တစ္တန္းက ရခိုင္ေတြအတြက္။ ရခိုင္ေတြအတန္းမွာဆို ဂရုလည္းစိုက္ၾကသလို လိုအပ္တာေတြကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေတာ့ ဆရာက ကုလား (ရုိဟင္ဂ်ာေတြကို ႏွိမ့္ခ်ေခၚေ၀ၚတဲ့အသံုးအႏႈန္း) လို႔ ေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စာမသင္ေပးခ်င္ဘူး”
၂၀၁၇ ခုႏွစ္ကစၿပီး ျမန္မာအစိုးရအေနနဲ႔ ဆရာေတြနဲ႔ အျခားပညာတတ္ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို ပစ္မွတ္ထားၿပီး ပညာေရးအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ကို အစုလိုက္ေရြးခ်ယ္မႈ သံုးၿပီး ပိုမိုဆိုးရြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုၿပီး စစ္တမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ေနထိုင္တဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာေတြထဲကမွ ၇၃ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ စာတတ္ေျမာက္မႈ မရိွေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ ခံယူထားၾကပါတယ္။
အိမ္နီးခ်င္း ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံကို ေရာက္သြားေပမယ့္လည္း သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လံုျခံဳေရးေၾကာင့္ ရုိဟင္ဂ်ာေတြ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရရိွမႈ ကေတာ့ ဆက္လက္တည္ရိွေနတုန္းပါပဲ။ ပဋိပကၡရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္ အေရာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အစိုးရက ရက္ရက္ေရာေရာ နယ္စပ္ဂိတ္ေတြကို ဖြင့္ေပးခဲ့ေပမယ့္ အာဏာပိုင္တို႔မည္သည္ တူညီစြာပဲ အိမ္ေျခရာေထာင္ခ်ီရိွတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေတြအေပၚ စိုးရိမ္လာၿပီး ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာ ဒုကၡသည္ေတြအေနနဲ႔ စခန္းေတြကေန ထြက္ခြာခြင့္ တားျမစ္ခံထားရတဲ့ အျပင္ လာေရာက္ကူညီတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ ကူညီေထာက္ပံ့ေရးအဖြဲ႔ေတြ အေနနဲ႔လည္း ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ အေဆာက္အဦမ်ိဳး ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းဖုိ႔ ပိတ္ပင္ခံရတာ မ်ိဳးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အေဆာက္အဦခိုင္မာသြားရင္ အျမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ရသြားႏုိင္တယ္ဆိုျပီး စိတ္ထဲ အထင္မမွားေစခ်င္ၾကလို႔ပါ။
အဲ့လို ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကလည္း ပညာေရးအေပၚ သက္ေရာက္မႈ ရိွလာပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာ ဒုကၡသည္ကေလးငယ္ေတြဟာ ပံုမွန္အတန္းေက်ာင္းပညာေရးကုိ တက္ေရာက္သင္ယူခြင့္လည္း မရိွသလို ဘဂၤါလီဘာသာစကားေတြနဲ႔လည္း သင္ယူခြင့္မရရိွပါဘူး။ ၾကည့္ရတာကေတာ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဒါကာ အစိုးရ က ဒုကၡသည္ေတြကို ပညာသင္ခြင့္ေပးလိုက္ရင္ ဒုကၡသည္ပိုမို ၀င္ေရာက္လာမႈလည္း ရိွနုိင္သလို ေရရွည္အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ အားေပးသလိုလည္း ျဖစ္သြားႏုိင္တာက ေတြးေၾကာက္ၾကပံုရပါတယ္။ အဲ့ဒီအစား ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ပညာေရးပိုင္းကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ အန္ဂ်ီအိုေတြအျပင္ လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႕ေတြက ျဖည့္ဆည္းေပးရပါတယ္။ ရုိဟင္ဂ်ာေတြကို ယာယီ ပညာသင္ၾကားေရးစင္တာေတြမွာ သင္ၾကားခြင့္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့စင္တာေတြမွာ ပါ၀င္ကူညီတဲ့ အန္ဂ်ီအိုအေပၚ မူတည္ၿပီး သင္ၾကားမႈ အရည္အေသြးနဲ႔ သင္ရိုးက ေျပာင္းလဲမႈေတြ ရိွတတ္ပါေသးတယ္။
၀မ္းသာစရာေကာင္းတာကေတာ့ ရုိဟင္ဂ်ာအသိုက္အ၀န္းအေနနဲ႔ တျခားဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ နီးကပ္မႈ ရိွလာေအာင္ ဒါကာၿမဳိ႕ကုိ ဆက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ပညာေရးအေပၚ သူတို႔ရဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစိုးရကို တိုက္တြန္းမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရိုဟင္ဂ်ာဒုကၡသည္ေတြဟာ ႀကိဳျမင္ႏုိင္တဲ့အနာဂတ္အတြက္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာ ဆက္ရိွေနၾကဦးမွာပါ။ ပညာေရးပိုင္းနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပိုင္းမွာ အခြင့္အေရးေတြ ရရိွမွသာ သူတို႔ကေန ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ျပည္သူ ေတြအတြက္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ႏုိင္ဖို႔ တတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ ပညာေရးပိုင္းကန္႔သတ္ထားတဲ့ အဟန္႕အတားကို ခ်က္ခ်င္းဖယ္ရွားေပးဖို႔ရယ္ ရိုဟင္ဂ်ာလူထုေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ ကူညီေထာက္ပံ့ေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ ေနရာမွာလည္း ပါ၀င္ခြင့္ေပးဖို႔ကိုလည္း ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အစိုးရကို ကၽြန္ေတ္ာတို႔ ေမတၱာရပ္ခံထားပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနေန ဒီပဋိပကၡနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တကယ္ကို ေရရွည္လုပ္ေဆာင္သြားရမယ့္၊ အလားအလာ ေကာင္းမယ့္ ေျဖရွင္းမႈကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္ေဆာင္ရမွာပါ။ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြ အေနနဲ႔ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားဆက္ဆံတဲ့ စနစ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျဖဳတ္သိမ္းေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာေတြအေပၚ လူ႕အခြင့္အေရးအရ ပိတ္ပင္ထားမႈေတြကို ဖ်က္သိမ္းဖို႕ (အထူးသျဖင့္ ပညာေရးပိုင္းနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားသြားလာခြင့္ ရရိွဖို႔) အျပင္ ႏိုင္ငံေတာ္ဥပေဒေအာက္ကေန ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို တရား၀င္ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူခြင့္ ေပးဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးသုဥ္းရွင္းလင္းမႈဒဏ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံခဲ့ရတဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာအသိုက္အ၀န္းရဲ႕ တကယ့္တည္ရိွမႈနဲ႔ အတူသာဆိုရင္ ကိစၥရပ္ေတြကလည္း ႀကီးထြားလာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏၱရာယ္မ်ားေနတဲ့ တစ္ခ်က္ေတာ့ ရိွပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာ မ်ိဳူဆက္ကေလးေတြအေနနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းပညာေရးကို မရရိွပဲ ႀကီးျပင္းလာႏိုင္ေခ်ရိွေနတာပါပဲ။ ဒီဟာက ဘာေၾကာင့္ ဒီလို အေရးႀကီးရတာလဲ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ပညာတတ္တဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ိဳးဆက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိုက္အ၀န္းကို အခုထက္ ပိုၿပီး ေကာင္းလာေအာင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ိဳး လုိ္အပ္ေနတာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။
ထြန္းခင္သည္ ျမန္မာရုိဟင္ဂ်ာအဖြဲ႔အစည္း ယူေက (Burmese Rohingya Organisation UK) ၏ ဥကၠဌ ျဖစ္ၿပီး၊ ရုိဟင္ဂ်ာလြတ္ေျမာက္ေရး ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ (Free Rohingya Coalition) ၏ ညွိႏႈိင္းေဆာင္ရြက္ေရးမွဴး တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။
ထြန္းခင္သည္ ျမန္မာရုိဟင္ဂ်ာအဖြဲ႔အစည္း ယူေက (Burmese Rohingya Organisation UK) ၏ ဥကၠဌ ျဖစ္ၿပီး၊ ရုိဟင္ဂ်ာလြတ္ေျမာက္ေရး ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ (Free Rohingya Coalition) ၏ ညွိႏႈိင္းေဆာင္ရြက္ေရးမွဴး တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။
The Diplomat တြင္ ေရးသားသည့္ A Lost Generation of Rohingya Grows up Without Education ကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားသည္။
