ေဒါက္တာဇာနည္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး

အဲဒီလူေတြက သူတို႔ကို သူတုိ႔ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ေခၚၾကတယ္။ တခ်ိန္တုန္းက ဦးႏုလက္ထက္ကအစ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ လက္ထက္အထိ သူတို႔ကို သက္ေသအေထာက္အထားနဲ႔ တုိင္းရင္းသား ပါလို႔ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ရွိၿပီးသား။ အဲေတာ့ ဒီကိစ္ၥမွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ေခၚေနတာ ေခၚခ်င္လို႔ေခၚေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႐ိုဟင္ဂ်ာဟာ တိုင္းရင္းသား ပါလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ အေနအထား၊ အခြင့္အေရးေပးခဲ့တဲ့ အေနအထား၊ ျပည္သူအေနနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ အေနအထားေပၚ မူတည္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္ သူတုိ႔ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ဆက္ေျပာတာ။ အျပစ္က သူတို႔မွာ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ နံပါတ္တစ္ တာ၀န္ရွိတာက စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္၊ ဦးေန၀င္း
လက္ထက္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္က အစ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရလက္ထက္ထိ၊ အစိုးရ ေလးဆက္ေလာက္က တိုင္းျပည္ကို ညာခဲ့တယ္။

စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ ျပည္သူကို အႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ကိုလည္း သူတို႔ ပဲကိုင္တယ္။ မီဒီယာကိုလည္း သူတို႔ပဲကိုင္တယ္။ အမွန္တရားေျပာတဲ့ မီဒီယာ။ ကိုပါႀကီးလိုလူမ်ဳိး။ ပစ္သတ္ခံရတယ္။ ေနာက္ ယူနတီကလူ ေတြ၊ မြန္းတည့္ေနက လူေတြကို ဖမ္းၿပီး ေထာင္ခ်လိုက္တယ္။ ဗမာ ျပည္သူေတြက ဗုဒ္ၶဘာသာဆိုၿပီး သိမ္ေမြ႕တယ္၊ ယဥ္ေက်းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗမာလူမ်ိဳး ဗုဒ္ၵဘာသာ တစ္ေယာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္ ၀ါဒျဖန္႔ မႈိင္းတုိက္ တာ ဆိုလို႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ဗုဒ္ၶဘာသာကလည္း ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ။

အဲဒီလူေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြကို မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ ေပးထားတယ္။ ႐ုိဟင္ဂ်ာကိစ္ၥမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြက မ်က္ မွန္စိမ္းတပ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ၾကတယ္။ ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ အစိမ္း ေရာင္ကိုပဲ ျမင္ရတယ္။ အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနလည္း အစိမ္းေရာင္ျမင္တယ္။အ၀ါျဖစ္ေနလည္း အစိမ္းေရာင္ ျမင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဗမာ ျပည္သူေတြက အႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္ မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ခံထားရတဲ့ ဘ၀မွာေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီဘ၀က မကၽြတ္ေသးဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီ႐ိုဟင္ဂ်ာကိစ္ၥ ဆက္ေျပာမယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္။ လူပိန္း အေတြးနဲ႔ ေတြးၾကည့္ပါ။ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြကို ဒုက္ၡေပးတာ ၂၀၁၂ မွ ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း လက္ထက္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ နဂါးမင္းစစ္ဆင္ေရးမွာ ဗိုလ္မွဴး ခ်ဳပ္စိန္လြင္ ဦးေဆာင္ၿပီး “ေျမၿမိဳ၍ လူမ်ိဳးမျပဳန္း၊ လူၿမိဳ၍ လူမ်ိဳးျပဳန္း မည္” ဆိုတဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ စကားလံုးသံုးၿပီး မ႐ိုေသ့စကားနဲ႔ ကုလားေပါ့ေနာ္။ ဒီကုလားေတြကုိ အမ်ဳိးျဖဳတ္ဖုိ႔ လုပ္ခဲ့တယ္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုပါတယ္။ ဘာသာေပါင္းစံုပါတယ္။ အဲဒီတပ္က အႏွစ္ ၇၀ ေလာက္ၾကာတဲ့ ခုခ်ိန္မွာ ထိပ္ပိုင္းမွာ ဗမာ၊ ဗုဒ္ၶဘာသာလို႔ အမည္မခံဘူးဆိုရင္ ဘယ္အရာရွိမွ မတက္ဘူး။ ဆိုလိုတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးေန၀င္းက လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီးမႈကုိ အေျခခံၿပီးေတာ့ ေပၚလစီေတြ ခ်သြားတယ္ဗ်ာ။ ၁၉၈၂ ႏိုင္ငံသားဥပေဒဆိုတာ ဦးေန၀င္းက လုပ္ ခ်င္တာ လုပ္သြားတာ။ အဲေတာ့ ဦးေန၀င္းလို အာဏာရွင္ႀကီး ျပ႒ာန္း သြားတဲ့ ဥပေဒႀကီးကို ဒီမုိကေရစီေခတ္မွာ ျပည္သူေတြကလည္း စြဲ ကိုင္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုတဲ့ အတုိက္အခံပုဂ္ၢိဳလ္ကလည္း ဒီဥပေဒႀကီးကိုပဲ စြဲကိုင္တယ္။ ဒီဘုရားသားေတာ္ ျဖစ္တဲ့ သံဃာေတြ ကလည္း ဒီ အာဏာရွင္ႀကီး ျပ႒ာန္းသြားတာကိုပဲ လက္စြဲကိုင္တယ္။ ရခိုင္ တုိင္းရင္းသားေတြကလည္း ဒါကိုပဲကိုင္တယ္။ အဲေတာ့ စစ္ အစိုးရဘက္ တစ္ဖက္ကပဲ မေကာင္းဘူး၊ မွားေနတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔က ျပည္သူကို အားကုိးၿပီးျပင္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္။ အခု က်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆိုေတာ့ မုန္႔လံုးစက္ၠဴကပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္သူက ေကာင္းတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရက ျပည္သူကို အႏွစ္ေလးဆယ္ ေလာက္ မ်က္မွန္စိမ္း တပ္ေပးလိုက္တယ္။

အဲဒီျပည္သူက ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ အခြင့္အေရးစရၿပီ။ ေျပာေရး ဆိုခြင့္ ရွိလာၿပီဆိုတဲ့ အခါမွာလည္း အဲဒီမ်က္မွန္စိမ္းေတြ တပ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္တုန္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပည္သူကလည္း မွားေနတယ္။ အစိုးရ ကလည္း မွားေနတယ္။ ၾကားထဲမွာ ဒါကို ဂဃနဏသိတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ရွိတယ္။ သမိုင္းဆရာေတြ ရွိတယ္။ ေရွ႕က လူႀကီးသူမေတြရွိတယ္။

ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ဦးေန၀င္းၿပီးရင္ ဒုတိယအႀကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ (ၾကည္း) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးလို ပုဂ္ၢိဳလ္က ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြဟာ ရွမ္းလို၊ ကခ်င္လို၊ ခ်င္းလို နယ္စပ္ ႏွစ္ဖက္ ခြေနထိုင္တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြပါလို႔ ေျပာသြားတာကို အခုတက္ေနတဲ့ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဦးသိန္းစိန္မတိုင္ခင္ ဦးခင္ၫႊန္႔တို႔ကလည္း ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစစ္အာဏာ ရွင္ အစိုးရက ျပည္သူကို ညာေနတာ။ တျခားကိစ္ၥေတြမွာ ဒီအာဏာ ရွင္ေတြကို လူလိမ္၊ လူညာ၊ သူခုိး၊ သူ၀ွက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဆိုၿပီးလက္ခံထားတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့ဒီ႐ိုဟင္ဂ်ာကိစ္ၥမွာ ငါတို႔ျပည္သူေတြ ကို ညာေနတာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားဆိုၿပီး ေမးခြန္း ဒါ ေမးရမွာေပါ့ဗ်ာ။ျပည္သူက မေမးဘူးဆိုရင္လည္း စာနယ္ဇင္းသမားေတြက ေမးရမွာ ေပါ့။ စာနယ္ဇင္းသမားေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိတယ္။

အခုၾကည့္ပါလား။ မီဒီယာ တခ်ဳိ႕မွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာကို ဘဂၤါလီ ဆိုၿပီး ဇြတ္အတင္းႀကီးေခၚတာ။ ခင္ဗ်ားနာမည္က စည္သူေအာင္ျမင့္။ ကၽြန္ ေတာ္က ခင္ဗ်ားနာမည္က ငေခြးျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားက ဆက္ေျပာတယ္။ကၽြန္ေတာ္က စည္သူေအာင္ျမင့္ပါ။ ေနာက္တစ္ခြန္း ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ား ငေခြးလို႔ လက္မခံရင္ က်ဳပ္ထိုးမယ္ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားကို ထိုးတယ္။ ဒါပဲ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ စစ္ေတြပဲသြားသြား ေမာင္းေတာပဲသြားသြား ဒီ႐ိုဟင္ဂ်ာ ကေလးေတြကို ကိုယ္သားသမီးခ်င္း စာနာရမယ္ဗ်ာ။ လူ သားခ်င္း စာနာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဗမာ၊ ဗုဒ္ၶဘာသာ၊ ခင္ဗ်ားက ဖက္ဆစ္ ကင္ေပတုိင္ဆိုရင္ မင္းက ငေပါဆိုၿပီး လက္သည္းခြံခြာတဲ့ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေန႔မနက္ ကြန္ဖရင့္မွာ ေဂ်ာ့ဆိုးေရာ့စ္က သူကိုယ္တုိင္ ရခုိင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြ ၿမိဳ႕က ေအာင္မဂၤလာ ရပ္ကြက္ကို ေရာက္သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီမွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြကို ေတြ႕ရတာဟာ သူငယ္ငယ္ ၁၉၄၄ ၀န္းက်င္ နာဇီဂ်ာမန္ေတြ ထူေထာင္ထားတဲ့ Ghetto လို႔ေခၚတဲ့ ရပ္ကြက္က ဂ်ဴးေတြနဲ႔ ဆင္တူတဲ့အေၾကာင္း၊ သူကိုယ္တိုင္ ဘူဒါပက္စ္က အဲဒီ ဂက္တိုမွာ ေနခဲ့ရတာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေၾကာင္း ေျပာသြားခဲ့တယ္။

Genocide ဆိုတာ လူသတ္တာတင္ မဟုတ္ဘူး။ သတ္ၱ၀ါတစ္ ေကာင္ကို ဒုက္ၡေပးတယ္ဆိုရင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေပးလို႔ရတယ္။ စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးက ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ SB က ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ ဆိုရင္ ညႇင္းဆဲတဲ့နည္းေတြ သူတို႔ဆီမွာ ေထာင္နဲ႔ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုညႇင္းဆဲမလဲ။ ဘယ္လို ဒုက္ၡေရာက္ေအာင္ လုပ္မလဲ။ ဘယ္လို ဦးေႏွာက္ပ်က္ေအာင္ လုပ္မလဲ။ လက္ဖ်ားနဲ႔မတို႔ဘဲ ဒီလူေတြ လုပ္ တတ္တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြကို သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ဒုက္ၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။

ျပည္သူ႔ေခတ္ - အဲဒီေတာ့ အခု ဘာျဖစ္ေနတယ္ၾကားလို႔ အခုလို႔ Slow Genocide နာမည္တပ္တဲ့အဆင့္ ေရာက္သြားသလဲ။ ရခုိင္ျပည္ နယ္မွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္လို႔ သိထားသလဲ။

ေမာင္ဇာနည္ - နံပါတ္ ၁ က ဒီလူေတြကို အစာေရစာ ၀ေအာင္ လင္ေအာင္ စားလို႔မရေအာင္ လုပ္တယ္ဗ်ာ။ သာမန္ျပည္သူေတြက တစ္ေန႔ကုိ ထမင္းႏွစ္နပ္ သံုးနပ္ စားၾကတယ္။ ဒီလူေတြကို ထမင္း စားဖို႔အတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လယ္စိုက္ဖုိ႔ ခြင့္မေပးဘူး။ ဒီဒုက္ၡ သည္ စခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ သူၾကေတာ့လည္း စိုက္ဖို႔က ခက္ခဲသြားၿပီဗ်ာ။ သူမ်ား သဒ္ၵါလို႔ လာေကၽြးတဲ့အဆင့္ အလွဴစာေလာက္ပဲ စားရတာေပါ့။ ေနာက္ ရြာေတြမွာဆိုရင္လည္း ဟိုဘက္ရြာေတြကို မသြားရဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္က ဒီရြာမွာေနၿပီး ဟိုရြာမွာ လယ္စာရင္းငွား သြားအလုပ္မလုပ္ဘူး ဆိုရင္ ဗိုက္ေမွာက္ေနရမွာေပါ့။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္၀န္ရွိတဲ့သူနဲ႔ မိခင္အို၊ ဖခင္အိုႀကီးေတြနဲ႔ စားစရာမရွိေအာင္ လုပ္ တယ္ဗ်ာ။ သန္႔ရွင္းတဲ့ေရလည္း မေသာက္ရဘူး။ ေနာက္ ေနမေကာင္း ဘူးဆိုရင္ မီးေနသည္က အစဗ်ာ ဆရာ၀န္မရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔လို မြဲတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ရန္ကုန္ပဲ ၾကည့္ၾကည့္ မ္ၲေလးပဲၾကည့္ၾကည့္ ေဆးခန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြက သြားလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ရွစ္ေသာင္းေလာက္ ရွိတဲ့ေနရာမွာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ၿပီး ဆရာ၀န္လုပ္ဖို႔တို႔ နာ့စ္ လုပ္ဖို႔တုိ႔ မေျပာနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၀မ္းဆြဲတဲ့ အတတ္ပညာကိုေတာင္ သင္ခြင့္မေပးဘူး။ အစာေရစာကိုလည္း ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ ေလာက္ ေလာက္လားလား မေပးဘူး။ အျပင္က လာတဲ့သူကိုလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကန္႔သတ္တယ္။ စားစရာမရွိေအာင္ လုပ္တယ္။ ငတ္ေသေအာင္ လုပ္ တယ္။ ဆရာ၀န္မရွိဘူး။ ေဆးမရွိဘူး။ ေဆး႐ံုမရွိဘူး။ လူဆိုတာ အစား အေသာက္နဲ႔ ေရရွိမွ အသက္ရွင္လို႔ရတာ။ ဒါေတြကို ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ လုပ္တယ္ဆိုရင္ လုပ္တဲ့အစိုးရရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုတည္းပဲရွိတယ္။အဲဒီဟာက ဒီလူေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ ညႇင္းၿပီးသတ္တာ။ ကၽြန္ ေတာ္က နားစြန္နားဖ်ား ၾကား႐ံုနဲ႔ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သံုးႏွစ္တိတိ သုေတသန လုပ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ ရခိုင္မွာ တာ၀န္က်ဖူးတဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ အရာရွိေဟာင္းေတြကို စကားေျပာဖူးတယ္။ အင္တာ ဗ်ဴးဖူးတယ္။ တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြကိုလည္း ဖတ္တယ္။ ဗမာလိုလည္း ဖတ္တယ္။ အဂၤလိပ္လို စာရြက္စာတမ္းလည္း ဖတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တြဲလုပ္တဲ့ သုေတသီ အမ်ဳိးသမီးက ျမန္မာျပည္သြားတယ္။ ရခိုင္ကိုလည္း သြား တယ္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကိုလည္း သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေလးရွားကို လည္း သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြနဲ႔ အင္ တာဗ်ဴးလုပ္တယ္။ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ ထုိးတယ္။ တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္တယ္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ေျပာလုိ႔ရွိရင္ ေသြးထြက္ေအာင္ လက္သီးနဲ႔ ထိုးတယ္။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပာတာ။ အဲဒါေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကစ ႐ိုဟင္ဂ်ာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုလံုးကို တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတယ္၊Slow Genocide ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စ ေရးတာ။

ျပည္သူ႔ေခတ္ - ေကာင္းပါၿပီ။ ဒီလိုဆို လတ္တေလာ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီျပႆနာႀကီးကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရင္ ရမယ္လို႔ ထင္သလဲ။

ေမာင္ဇာနည္ - ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ အေျဖမရွိဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြဟာ သန္းနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ႐ိုဟင္ဂ်ာ မရွိပါဘူး ဆိုၿပီး က္ၻာအထိ တက္လိမ္ေနတာ။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသူေတြကို သြားႏႈိးေနလို႔ အက်ဳိးမထူး ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ သူတို႔ကို ေျပာင္းလဲလာေအာင္ လုပ္ဖို႔ ျပည္တြင္းမွာ အင္အားမရွိဘူး။ ႏိုင္ငံတကာမွာပဲ အင္အားရွိတာ။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ဦးႏု လက္ထက္မွာ ဗမာျပည္က Genocide Convention ကို လက္မွတ္ ထိုးခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီ ကိုယ္ထိုးထားတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြကို ေဖာက္ဖ်က္တယ္။ ျပည္သူကိုလည္း လိမ္တယ္။ ဒီလူေတြက ေနာင္တရဖို႔ အလားအလာ မရွိဘူး။ ေနာင္တရသည္ မရ သည္ ခဏထား၊ သူတို႔ လုပ္တာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ေအာင္ လုပ္ရ မယ္။ ရပ္ဖို႔က အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာမွာ နည္းလမ္းေတြရွိတယ္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ေတြကို လူေတြလို ဆက္ဆံပါ၊ လူ႔အခြင့္အေရးေပးပါ၊ အသက္ရွင္ေနထုိင္ စားေသာက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးပါ၊ ခရီးသြားခြင့္ ေပးပါ၊ ပညာ သင္ခြင့္ေပးပါ အစရွိသျဖင့္ လုပ္ေပးလာဖို႔ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာက ဖိအား ေပးလာေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အဲဒါေတြ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြားေရး မလုပ္ဖို႔၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ မလုပ္ဖို႔ ကမ္ပိန္းေတြလုပ္မယ္။ ခုဆိုရင္ ဒီလို ကြန္ဖရင့္မ်ဳိးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္လ္ဆု ေပးတဲ့ ႏိုင္ငံ မွာ က်င္းပခြင့္ရတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံက ဒုႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးလာတယ္၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း တက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စ ႀကိဳးစား တာေပါ့ဗ်ာ။

ေဒါက္တာေမာင္ဇာနည္၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း
MA (California)
PhD (Wisconsin) Visiting Fellow (2011 - 13),
Human Security and Civil Society Research Unit, Department of International Development, LSE (London School of Economics)

Sithu Aung Myint - Facebook စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။