မၾကာမၾကာ တီးဦးမယ္ (၂)

ေက်ာင္းဖြင့္စေန႔ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းစည္းကမ္းကို အစျပဳ ေဖာ္ေဆာင္ ေန၏။ အခ်ိန္က နံနက္ ၁၀-နာရီ တိတိ။ ေခါင္းေလာင္း ထိုးသံႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ားအားလံုး ေက်ာင္းေရွ႕ တည့္တည့္က ႏိုင္ငံေတာ္ အလံေရွ႕ ေမွာက္၌ တန္းစီ၍ ေနရာယူ ၾကလိုက္၏။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးက ဦးေဆာင္၍ ႏိုင္ငံေတာ္အလံ ကို အေလးျပဳ ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသား/သူ မ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း စဆိုရန္ အခ်က္ ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသား/သူ အမ်ားစု တို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို ရြတ္ဆိုျခင္း မျပဳဘဲ ၿငိမ္သက္ ေနေလသည္။ (အနည္းငယ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ကေတာ့ ရြတ္ဆို ေနဆဲ)။ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို ရြတ္ဆို ၿပီးလွ်င္ ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ေဇာထြန္းက ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း မရြတ္ ဆိုခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ားကို အ့ံၾသစြာႏွင့္ ေမးၾကည့္ လိုက္သည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို မရြတ္ဆို ခဲ့တာလဲ”

ေက်ာင္းသား/သူမ်ား အားလံုး ၿငိမ္သက္၍ တိတ္ေန၏။ ဆရာႀကီးက မဲ့ၿပံဳး တစ္ခ်က္ ၿပံဳးလိုက္ မိသည္။ ဒီ ကေလးေတြ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း မရြတ္ဆို တတ္ဘူးဟု ထင္မိၿပီး-

“သားတို႔ သမီး တို႔ေရ . . . ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို အလြတ္ ရေအာင္ အားလံုး ႀကိဳးစား ၾကပါ” တဲ့။

ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး၏ အားမလို အားမရ သံကို ၾကားရၿပီး ေက်ာင္းသား/သူမ်ား ၿပံဳးစိစိ လုပ္ေနၾက သည္။ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ား၏ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ စစ္စစ္ကို အ.ထ.က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး လုပ္သူက မဖတ္ တတ္ခဲ့ေပ။

ေက်ာင္းစဖြင့္ ေန႔ဆိုေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းလႊတ္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးသံ ၾကားေနရ သည္။ ေက်ာင္းဂိတ္၀မွ ထြက္လာေသာ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ား၏ ပါးစပ္ မွာေတာ့ တီးတိုး သံေတြ . . .။

“လာရိွဳးၿမိဳ႕မွာ အၾကမ္းဖက္ သမားေတြ အၾကမ္းမဖက္ခင္ ဒီႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို ၿပိဳင္တူ ရြတ္ဆို ခဲ့တယ္။ အၾကမ္းဖက္ သမားေတြ လိုဂို အျဖစ္ သံုးေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို အျပစ္ မဲ့ေသာ၊ ရိုးသား ့ျဖဴစင္စိတ္ ရိွေသာ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ားအေနျဖင့္ ဒီလို အမြန္ျမတ္ ဆံုးေသာ ေနရာ ျဖစ္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္း ၿခံ၀င္း၌ မဆိုအပ္ သင့္ ဘူးေလ”။

ေလာကႀကီးရဲ႕ မာယာေအာက္ သိပ္မေရာက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ လူငယ္ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ ရင္ထဲ၌ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို အၾကမ္းဖက္ သမားသံုး ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း ဟူ၍ ရြက္ဆိုရန္ ျငင္းပယ္ ေနျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္မွာ ႏိုးဆြေပးသူ၊ လႈံ႔ေဆာ္ ေပးသူ၊ စည္းရံုး ခဲ့သူ မ်ားရိွ ေနသလားဟု စံုးစမ္း ခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ ရိွပံု မေပၚခဲ့ေပ။

ဤစကားကို ၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႔ဆံု၍ လြတ္လပ္စြာ ေျပာပိုင္ ခြင့္မရိွ ရွာေသာ ႏိုင္ငံမွ ေက်ာင္းသား ငယ္မ်ား၏ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ ႏုႏုေလးကို ဘာသာျပန္ ေရးဖို႔ စိတ္ကူး ရရိွ၍ ဤ ေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။