ရခုိင္သမုိင္း (၂)

ေဌးလြင္ဦး
RB News
25.12.2012

စစ္တေကာင္းေဒသ- ေလးၿမိဳ႔ေခတ္၊ ေျမာက္ဦးေခတ္ႏွင့္ ျမန္မာအင္ပါယာ 

စစ္တေကာင္း ေဒသသည္ သမိုင္းဇစ္ျမစ္မွစ၍ ယေန႔တိုင္ ဘဂၤလီလူမ်ိဳးတို႔၏ ေဒသမဟုတ္ေပ။ စစ္တေကာင္း ေတာင္တန္းေဒသခံမ်ား ေနထိုင္ရာ ေဒသသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၎ေဒသအား ဘဂၤလားႏွင့္ ဒါန္န၀ဒီ (ဓည၀တီ) တို႔ သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ သိမ္းပိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ရာ ေဒသအျဖစ္ တည္ရွိခဲ့သည္။ ထိုေဒသမွ လူမ်ိဳးစုႏြယ္အားလံုးမွာ ဒါန္န၀တီ (ဓည၀တီ)မွ လူမ်ိဳးစုႏြယ္ အားလံုးႏွင့္ ဆက္စပ္လွ်က္ ရွိခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ သမိုင္းစဥ္ဆက္ကပင္ စစ္တေကာင္းၿမိဳ႔သည္ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၎ေဒသမွာ ဗယ္ဆာလီ (ေ၀သာလီ) မင္းတို႔၏ လက္ေအာက္၌ စစ္တေကာင္းေဒသသည္ ေအဒီ ၆ ရာစု ၇ ရာစု- ထိုစဥ္က ၎ေဒသ တစ္ခုလံုး ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားခဲ့သည္။ 

ေအဒီ ၉ ရာစုမွ စ၍ အာရဗ္ကုန္သည္မ်ားမွာ စစ္တေကာင္းဆိပ္ကမ္းသို႔ စတင္ကူးသန္းခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ အစၥလာမ္ သာသနာမွာ စစ္တေကာင္းနယ္သို႔ စတင္မ်ိဳးေစ့ေရာက္လာၿပီး- အစၥလာမ္သာသနာက်ယ္ျပန္႔ လာခဲ့ သည္။ ေအဒီ ၁၄၃၀ ခုႏွစ္မွ စ၍ ဘဂၤလားျပည္မွ မြတ္ဆလင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္စား ဆူလ္တန္ ဖာခ္ရြတ္ဒင္ မူဘာရာက္ ရွားက စစ္တေကာင္းေဒသအား ေအာင္ႏိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထိုကာလမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၈ ႏွစ္သာ ျဖစ္ခဲ့၍၊ ၁၅၃၈ ခုႏွစ္တြင္ ေျမာက္ဦးမင္းဆက္ မ်ားက ျပန္လည္သိမ္းပိုက္က ၁၂၈ ႏွစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ျပန္သည္။ ထို႔ ေနာက္ ၁၆၆၆ ခုႏွစ္တြင္ မြန္ဂိုမင္းမ်ားက သိမ္းပိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ျပန္သည္။

စစ္တေကာင္းနယ္သည္ ဓည၀တီ၊ ေ၀သာလီ၊ ေလးၿမိဳ႔၊ ေျမာက္ဦး တို႔၏ ပိုင္ေျမ သို႔မဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံနယ္ေျမ အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ ရွိခဲ့ၿပီး- ထိုစစ္တေကာင္းဘက္မွ ၀င္လာခဲ့သမွ်ေသာ ဘာသာတရားတိုင္းသည္ ဓည၀တီ၊ ေ၀သာလီ၊ ေလးၿမိဳ႔၊ ေျမာက္ဦး ပိုင္ေျမ ေဒသမ်ားသို႔ ေခတ္တိုင္း၌ လႊမ္းမိုးခဲ့ေၾကာင္း ရခိုင္ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္စာမ်ားက တိက်ေသာ အေထာက္အထားမ်ားကို ေပးလွ်က္ ရွိေနသည္။ စစ္တေကာင္းေဒသတြင္ ဟိႏၵဴ ဘာသာထြန္းကားစဥ္- ဓည၀တီ၊ ေ၀သာလီမ်ား၌ ဟိႏၵဴဘာသာ ထြန္းကားခဲ့သည္၊ သို႔မဟုတ္ လႊမ္းမိုးခဲ့သည္။ စစ္တေကာင္းေဒသ၌ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားစဥ္ ထိုဓည၀တီ၊ ေ၀သာလီ၊ ေလးၿမိဳ႔နယ္မ်ားသို႔ ဗုဒၶဘာသာ သက္ ေရာက္လႊမ္းမိုးလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး စစ္တေကာင္းေဒသ၌ အစၥလာမ္သာသနာ ထြန္းကားလာေသာ အခါ- ဓည၀တီ၊ ေ၀သာလီ၊ ေလးၿမိဳ႔- တို႔အား အေမြဆက္ခံခဲ့သည့္ ေျမာက္ဦး ေခတ္တြင္လည္း ေျမာက္ဦးေနျပည္ ေတာ္ ပိုင္ေျမထဲ၌ အစၥလာမ္သာသနာ ထြန္းကားျပန္႔၀င္လာခဲ့သည္။- ၎မွာ ေရွးဘာသာ၀င္ႏွင့္ ေရွးလူေဟာင္း မ်ားအား မ်ိဳးျပဳတ္သတ္ျဖတ္၍- ေနာက္ဘာသာ၀င္ လူသားမ်ားျဖင့္ အစားထိုးခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပ။ နဂိုရွိရင္းစြဲ လူမ်ားကသာ မိမိစိတ္သေဘာအေလွ်ာက္ သာသနာတစ္ခုခုအား ေရြးခ်ယ္ကိုးကြယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ေျမာက္ဦးေခတ္တြင္ အစၥလာမ္သာသနာသည္ ေျမာက္ဦးအင္ပါယာထဲသို႔ ျပန္႔ႏွံ႔လာသည့္ ပမာဏမွာ ထုတည္ တစ္ရပ္ ရွိေနသျဖင့္ ေျမာက္ဦးမင္းဆက္ ဘုရင္မ်ားကိုယ္တိုင္ပင္ မြတ္ဆလင္ဘြဲ႔တို႔အား ခံယူခဲ့ေၾကာင္း မည္သူ မွ် မျငင္းႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ အစၥလာမ္သာသနာထဲသို႔ ၀င္ခဲ့သူမ်ားမွာ စစ္တေကာင္းဘက္ႏွင့္ နီးစပ္ေသာ မူလဘူတ လူမ်ိဳးစုမ်ား ျဖစ္၍- ယခု ရခိုင္ဟု ေခၚတြင္သည့္ ေဒသ၏ ေတာင္ဘက္ပိုင္းမွ၀င္လာေသာ ရကၡဳ (ရကၡိဳင္) လူမ်ိဳးတို႔မွာ အစၥလာမ္သာသနာသို႔ ၀င္ေရာက္မႈ ႏႈန္း နည္းပါးခဲ့သည္။ 

ထိုသို႔ျဖစ္ရသည္မွာ- ယခု ရခိုင္နယ္ဟု ေခၚတြင္သည့္ ေဒသ၏ ေတာင္ပိုင္းေဒသသည္ အစၥလာမ္သာသနာ ထြန္ကားလာသည့္ စစ္တေကာင္းနယ္ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈမရွိျခင္း- ထိုစစ္တေကာင္းနယ္မွ ေျပာဆိုသည့္ ဘာသာ စကား စာေပတို႔မွာ ရခိုင္အာပါယာမ်ား ျဖစ္သည့္ ဓည၀တီ၊ ေ၀သာလီ၊ ေလးၿမိဳ႔၊ ေျမာက္ဦး ေနျပည္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ထိုမွ ေတာင္ဘက္သို႔ အနည္းငယ္လြန္၍သာ လႊမ္းမိုးခဲ့ျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ 

ထိုထက္ပို၍ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မွာ- ေလးၿမိဳ႔ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွစ၍- မူလဘူတ လူမ်ိဳးတို႔၏ ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာ မွာ ေမွးမွိန္သြားခဲ့ၿပီး ေတာင္ပိုင္းမွ ၀င္ေရာက္သြားသည့္ ရကၡဳ (ရကၡိဳင္) လူမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ၎တို႔၏ ကျပားမ်ားက ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာလႊမ္းမိုးသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ မူလဘူတ လူမ်ိဳးတို႔မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ခံမ်ားသာ ျဖစ္၍ ထိုေခတ္ ထုိအခါမွစ လက္ေအာက္ခံလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ 

သို႔ေသာ္ ေျမာက္ဦးအင္ပါယာ၏ လက္ထက္တြင္ ရခိုင္နယ္၏ အလယ္ပိုင္းႏွင့္ ေတာင္ပိုင္းသို႔- ပင္လည္ေရ ေၾကာင္းျဖင့္ ေရာက္ရွိလာေသာ ပါရွန္း၊ အာရဗ္တို႔၏ သာသနာျပဳမႈမ်ား အနည္းငယ္ ရွိခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ အစၥလာမ္ သာသနာသို႔ ၀င္ေရာက္သူမ်ား ရာႏႈန္းအနည္းငယ္ ရွိခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ေျမာက္ဦး တပ္မေတာ္၏ အတြင္း၌ ေလးတပ္မေတာ္မွာ ၾသဇာရွိခဲ့၍- ထိုေလးတပ္မေတာ္အား ဘဂၤလားျပည္မွာ မြန္ဂိုမင္းတို႔၏ စစ္ကူမ်ား ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍- ေလးတပ္မေတာ္သားတို႔ အစၥလာမ္သာသနာထဲသို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့သည္။ သူတို႔ အား ေလးတပ္မေတာ္ (ပါရွန္းစကားျဖင့္ ကမန္)ဟု ေခၚတြင္ခဲ့သည္။ ကမန္မ်ားမွာ ရကၡဳ (ရကၡိဳင္)မ်ားသာ ျဖစ္ ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကမန္မ်ားသည္ ပါရွန္းစကား၊ ဓေလ့၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား မရွိခဲ့ေပ။ 

အျခားတစ္ဘက္တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ မူလဘူတ လူမ်ိဳးအထဲ၌လည္း လူအားလံုး အစၥလာမ္ထဲသို႔ ၀င္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ ေခ်။ လူ႔သဘာ၀အေလွ်ာက္ မိမိႏွစ္သက္ရာ မိမိကိုးကြယ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္တြင္ မိမိႏွစ္သက္ရာ အား ကိုးကြယ္ျခင္းသည္ ျပသနာ မဟုတ္ဘဲလွ်က္ ညီၫြတ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ထိုေခတ္ကာလအား ရခိုင္တို႔၏ “ေရႊ ေခတ္” တင္စားေခၚဆိုႏိုင္သည္။- 

ထိုသို႔ ညီၫြတ္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ရခိုင္တို႔မွာ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမ်ားထိ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္၊ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထိုင္မႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ယေန႔တိုင္ ဧရာ၀တီတိုင္းထဲ၌ မိမိကိုယ္မိမိ “ရခိုင္” ဟု ခံယူသည့္ လူမ်ိဳးမ်ား အား ပင္လယ္ကမ္းရိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္၌ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေပသည္။ 

သို႔ေသာ္ ေျမာက္ဦးေခတ္၏ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္- ရခိုင္နယ္၌ ဘာသာေရးခြဲျခားမႈ စတင္ လာခဲ့ေတာ့သည္။ အစၥလာမ္ သာသနာျပဳမႈတို႔အား ပိတ္ပင္ရန္၊ ဗုဒၶဘာသာအား ကာကြယ္ရန္ဟူ၍ ဘုန္းႀကီးမ်ားအတြင္း မ်ိဳးေစ့ခ် လာေတာ့သည္။ “ေရႊမ်ဥ္းဓမၼသတ္” စာအုပ္ကဲ့သို႔ ဗုဒၶဘာသာကာကြယ္ေရး စာအုပ္မ်ား ထုတ္ေ၀လာေတာ့ သည္။ ဗုဒၶဘာသာအားကိုး အျဖစ္ ဗမာဘက္သို႔ စိတ္ယိုင္လာသည့္ မ်ိဳးဆက္မ်ား ေပၚထြန္းလာေတာ့သည္။ (ဤအခ်က္သည္လည္း ရိုးသားဟန္ မရွိပါ။ ထိုေခတ္ကာလသည္ ဗုဒၶဘာသာမင္းမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေနသာ ကာလ ျဖစ္၍ အစၥလာမ္သာသနာမွာလည္း ရခိုင္နယ္အတြင္း အတင္းအဓမၼသာသနာ ျပဳျခင္းမ်ား မရွိခဲ့ဘဲလွ်က္- ဗုဒၶ ဘာသာအား ကာကြယ္ရမည္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ခိုင္လံုမႈ မရွိပါ။ ရခိုင္အင္ပါယာအား ေသြးကြဲအားနည္း သြားရန္ ဗမာတို႔ဘက္မွ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အခ်က္သာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။- သို႔ေသာ္ ဤသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ သံုးသပ္ ခ်က္သာ ျဖစ္၍- ထိုအတြက္ အခ်က္အလက္မ်ား ကၽြႏု္ပ္၌ မရွိေသးပါ။) 

ထိုေျမာက္ဦးေခတ္၏ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ရခိုင္မ်ား ဗမာဘက္သို႔ မည္မွ် စိတ္ပါခဲ့သနည္း ဟူမူ-၊ မူလဘူတလူမ်ိဳးထဲ မွ ဗုဒၶဘာသာအား ကိုးကြယ္သည့္ သူမ်ားအား “ျမန္မာႀကီး” (ျမန္မာတို႔ထက္ ေရွ႔က်ေသာ ျမန္မာ လူမ်ိဳးႀကီး) ဟု စတင္ ေခၚဆိုခဲ့ၿပီး- ထိုလူမ်ိဳးထဲမွ အစၥလာမ္သာသနာသို႔ ကူးေျပာင္းသူတို႔ကိုမူ ကုလားမ်ားဟု စတင္ေခၚ ေလေတာ့သည္။ ထိုအေခၚမွာ ေျမာက္ဦးဘုရင္မ်ား စစ္တေကာင္းသို႔ သိမ္းပိုက္စဥ္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာခဲ့ ေသာ စစ္သံု႔ပန္းတို႔အား ေခၚေသာ အမည္ျဖစ္သာ ျဖစ္သည္။ (အမွန္တစ္ကယ္တြင္ ထိုစစ္သံု႔ပန္းတို႔၌လည္း အစၥလာမ္၊ ဟိႏၵဴ၊ ဗုဒၶဘာသာမ်ား ပါ၀င္ခဲ့သည္။) သို႔ေသာ္ မူလဘူတ လူမ်ိဳးမ်ားမွ အစၥလာမ္ဘာသာအား ကိုး ကြယ္သူမ်ားက ထို ကုလား မ်ားႏွင့္ ကြဲျပားေစရန္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ “ရိုဟင္ဂ်ာ” လူမ်ိဳးဟု ေခၚတြင္ခဲ့ေတာ့ သည္။ 

ထိုကာလသည္ ေျမာက္ဦးေနျပည္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္သည့္ ရခိုင္ေဒသအတြင္း တုိင္းေရးျပည္ေရး ရႈပ္ေထြးလာၿပီး ၁၇၇၄ မွ ၁၇၈၅ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗမာအင္ပါယာႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ စစ္ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗမာတို႔က ေျမာက္ဦး အင္ပါယာအား သိမ္းပိုက္လွ်က္ ဗမာအင္ပါယာထဲသို႔ အၿပီးအပိုင္ သြတ္သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ 

ရခိုင္သည္ ဗမာအင္ပါယာထဲသို႔ ပါသြားခဲ့သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္- အျခားတစ္ဘက္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔၏ အင္ပါ ယာအတြင္းသို႔ ပါသြားၿပီး ျဖစ္ေသာ အိႏၵိယ ဘဂၤလားျပည္နယ္ႏွင့္ ျမန္မာအင္ပါယာ နယ္စပ္ခ်င္းထိစပ္သြားခဲ့ သည္။ ေနာင္ ၃၉ ႏွစ္အၾကာ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ျမန္မာ ပထစစ္ပြဲ စတင္ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ 

အဂၤလိပ္တို႔ အေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အင္ပါယာမခ်ဲ႔မွီ ျမန္မာအင္ပါယာ အတြင္းမွ လူမ်ိဳးတို႔အား သုေတသနျပဳ ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ သုေတသနျပဳရာတြင္ ရခိုင္ေဒသအတြင္းမွ မူရင္းဇာတိ လူမ်ိဳးမ်ား- ထုိလူမ်ိဳးတို႔၏ ေျပာဆိုေသာ ဘာသာစကား အေခၚအေ၀ၚမ်ားကို ၁၈၀၁ ခုႏွစ္ထုတ္ ASIATICK RESEARCHS OR, TRANSACTIONS OF THE SOCIETY INSTITUDE IN BANGAL, FOR INQUIRING INTO THE HISTORY AND INTIQUITIES, THE ART, SCIENCE AND LITERATURE OF ASIA (VOLUME THE FIFTH) စာအုပ္တြင္ Rooinga (ရိုအင္ဂ်ာ) ဟု ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ႏိုင္ၿပီး ထိုသုေတသနအား ၁၇၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ၁၈၁၁ ခုႏွစ္ထုတ္ THE CLASSICAL JOURNAL FOR SEPTEMBER AND DECEMBRE 1811 VOL. IV, LONDON PRITHED စာအုပ္မ်ားတြင္ Rooinga ဟူေသာ စာလံုးျဖင့္ ေျမာက္မ်ားစြာ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုလူမ်ိဳးမ်ား ဘာသာစကားျဖင့္ ေနကို ဘယ္လိုေခၚသည္၊ လကို ဘယ္လိုေခၚသည္၊ မိုးကို ဘယ္လိုေခၚသည္၊ ၾကယ္ကို ဘယ္လုိေခၚသည္ စသည့္ျဖင့္ ဘာသာေဗဒ ေ၀ါဟာရေပါင္းလည္း မ်ားစြာကိုလည္း ရခိုင္ျပည္ရွိ အျခားေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ ဘာသာစကားမ်ားျဖင့္ ယွဥ္တြဲေဖၚျပထားသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ရ မည္ ျဖစ္သည္။ ၎ စာအုပ္မ်ားသည္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးတိုင္း၏ စာၾကည့္တိုက္တိုင္းတြင္ ရွိေန၍- ျမန္မာ အင္ပါယာအတြင္း အဂၤလိပ္ မ်ား မေရာက္မွီကတည္းက ရွိေနသည့္ မူလဘူတ ဇစ္ျမစ္လူမ်ိဳးမ်ား အေၾကာင္း ေလ့လာသူတိုင္း သိႏိုင္ေပသည္။ မည္သူမွ် လိမ္ညာဖံုးကြယ္ထား၍ မရႏိုင္သကဲ့သို႔၊ လြဲမွားေသာ အမ်ိဳးသား ေရးစိတ္မ်ားျဖင့္ သမိုင္းတု ဖန္တီး၍လည္း မရႏိုင္ေပ။ 

ထိုစာအုပ္မ်ားမွာ ၁၈၂၄ ခု အဂၤလိပ္မ်ား ျမန္မာအင္ပါယာထဲသို႔ မ၀င္မွီ ေလ့လာခဲ့ေသာ စာအုပ္သုေတသနမ်ား ျဖစ္၍- ထိုစာအုပ္မ်ားထဲ၌ Rooinga တို႔သည္ မူလဘူတ လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖၚထားသည္ကိုလည္း ေတြ႔ ႏိုင္ေပသည္။ 

၁၇၈၅ ခု ျမန္မာအင္ပါယာမွ ၎တို႔ ဘာသာျဖင့္ ေခၚဆိုေသာ ရခိုင္နယ္သို႔ သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္------၊ ရခိုင္မွ သိမ္းဆည္းယူငင္သြားသည္မ်ားမွာ- မဟာျမတ္မုနိ ဆင္းေတာ္ေတာ္ႀကီး တစ္ခုတည္းသာ မဟုတ္ေပ။- ျမန္မာ စစ္တပ္၌ စစ္သားအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ စစ္သည္ေပါင္းမ်ားစြာအားလည္း ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။ 

ျမန္မာမ်ား ေခၚဆိုေသာ “ရခိုင္” လူမ်ိဳး--- 

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။