ေရးသားသူ - ယ်ာတင္ (ရုိဟင္းသား)

RB News

4.8.2016


အ​ေမျဖစ္​သူ၏ အျဖစ္​ခ်င္​ဆုံး ဆႏၵတစ္​ခုကုိ ျဖည္​့ဆည္​း​ေပးႏိုင္​​ေသာ​ေၾကာင္​့ သား​ေကာင္​းတစ္​​ေယာက္​အ​ေနျဖင္​့ ကုိယ္​့ကုိကုိယ္​ ဂုဏ္​ယူရင္​း ​ေက်နပ္​ပီတိ ျဖစ္​​ေန၍ အ​ေပ်ာ္​ဆုံး​ေန႔တစ္​​ေန႔ ျဖစ္​​ေနျခင္​းပင္​ျဖစ္​သည္​။

အာနိစ္​သည္​ မ​ေလး႐ွားသြားမည္​့ အစီအစဥ္​ကုိ အ​ေမ၏ ဟန္​႔ထားမႈ​ေၾကာင္​့​ေရာ အျခား​ေသာ အ​ေျခအ​ေနအမ်ဳိးမ်ဳိး​ေၾကာင္​့​ေရာ စြန္​႔လႊတ္လိုက္​​ခ့ဲ၍ အ​ေမ တိုက္​တြန္​းသည္​့ အိမ္​​ေထာင္​ျပဳရန္​ ကိစၥကုိ လက္​ခံလိုက္​ေလသည္​။

သူ႔အိမ္​​ေထာင္​ဖက္​ျဖစ္​လာမည္​့ တစ္​ရြာတည္​းမွ သမီးပ်ဳိ​ေလး၏ အ​ေၾကာင္​းႏွင္​့ ပတ္​သက္​၍ အ​ေမက သူ႔သ​ေဘာထားကုိ ​ေမး​ၾကည္​့​ေသာအခါ တစ္​ရြာတည္​းက ျဖစ္​​ေန၍ သူလည္​း အမ်ဳိးသမီး၏ မိဘအသုိင္​းအဝုိင္​းမ်ားအ​ေၾကာင္​း ဂဃနဏ သိသည္​မို႔ အ​ေမ့​ေရြးခ်ယ္​မႈကုိ ၾကည္​ျဖဴစြာ သ​ေဘာတူလိုက္​သည္​။ ဘဝတစ္​သက္​ လက္​တြဲ​ေဖာ္​ျဖစ္​လာမည့္​သူကုိ သိပ္​​ေခ်ာ​ေမာလွပသည္​ မဟုတ္​​ေသာ္​လည္​း မိ​ေကာင္​း ဖ​ေကာင္​း သမီးမို႔ သူ လြယ္​လြယ္​ကူကူ သ​ေဘာတူ လက္​ခံလိုက္​ျခင္​းျဖစ္​၏။

တကယ္​တမ္​းမွာမႈ အ​ေမ့၏ အိမ္​​ေထာင္​ျပဳရန္​ ကမ္​းလွမ္​းခ်က္​ကုိ သူ အစက ျငင္​းပယ္​ခ့ဲဖူးသည္​။ ၂၁ ႏွစ္​သာ ရိွ​ေသးသည္​့ သူ႔အသက္​အရြယ္​ကုိ အ​ေၾကာင္​းျပ၍ သူျငင္​းပယ္​ဖူးျခင္​းျဖစ္​​ေသာ္​လည္​း အ​ေမ၏ ​အက်ဳိးအ​ေၾကာင္​းျပ ေအး​ေဆးစြာ ႐ွင္​းျပခ့ဲမႈ၏ အဆုံး၌ သူ လက္​ခံလိုက္​ရသည္​။

'ၾကည္​့စမ္​း.... ဒီ​ေန႔ အ​ေမ ဘယ္​​ေလာက္​​ေပ်ာ္​​ေနလဲ'

သူ႔အခန္​းထဲ ဝင္​လာ​ေသာ အ​ေမတို႔ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔၏ မဂၤလာပြဲ၌ ​ေပ်ာ္​​ေနမိ​ေသာ ပြဲက် ျမဴးတူးတက္​ႂကြ ရယ္​​ေမာသံ​ကုိ ၾကား​ေန၍ အာနိစ္​က သူ႔ဘာသာ စိတ္​ထဲ ​ေျပာ​ေနမိ၏။ အ​ေမ​ေပ်ာ္​​ေနသည္​ကုိ ၾကားသိ ျမင္​မိ​ေသာအခါတိုင္​း သူ႔ရင္​​ထဲ ​ေအးျမသြားတတ္​သည္​။ အ​ေမ့အ​ေပ်ာ္​ သူ႔ထံ အျမဲကူးစက္​တတ္​​သည္။ သူ႔ဘဝတြင္​ သည္​အ​ေမသာလွ်င္​ အရာရာ ျဖစ္​လို႔​ေန​ေလၿပီ​ေလ။

သုိ႔​ေသာ္​ ဒီေန႔လို ​ေပ်ာ္​ရႊင္​ရမည့္ေန႔ျမတ္​ အခါသမယတြင္​ သူ႔ ခ်စ္​လွစြာ​ေသာ အ​ေဖက မရိွ​ေတာ့။ လြန္​ခ့ဲသည္​့ ႏွစ္​ႏွစ္​နီးပါး၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္​ ​ေဖ​ေဖာ္​ဝါရီလ ပထမပတ္​ တစ္​ရက္​​ေန႔၌ သူ႔အ​ေဖ တစ္​​ေယာက္​ ႏွလုံး​ေရာဂါျဖင္​့​ ေလာကႀကီးကုိ အၿပီးအပိုင္​ နႈတ္​ဆက္​သြား႐ွာ၏။ ေရာဂါ အလြန္​ဆိုးရြားလာခ့ဲခ်ိန္​တြင္​ သူတို႔ၿမိဳ႕တြင္​ရိွ​ေသာ အ​ေထြ​ေထြ​ေရာဂါကု ဆရာဝန္​ႀကီးက ​ေရာဂါကုိ ဒီမွာ ကု၍ မႏိုင္​​ေတာ့​ေၾကာင္​းဟု ​ေျပာျပခ့ဲ​ေသာ္​လည္​း ရန္​ကုန္​လို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးသုိ႔ သြားၿပီး ​ေဆးကုသမႈခံယူဖို႔လည္​း အာနိစ္​တို႔ မတတ္​ႏိုင္​ခ့ဲ႐ွာပါ။ ​ေငြး​ေရး​ေၾကး​ေရးအခက္​အခဲထက္​ အစုိးရ၏ ႐ိုဟင္​ဂ်ာမ်ားအ​ေပၚ သြား​ေရးလာ​ေရးကုိ တင္​းတင္​းက်ပ္​က်ပ္​ ပိတ္​ပင္​ထား​ေသာ​ေၾကာင္​့ပင္​ ျဖစ္​သည္​။

'ဒီ​​ေန႔ အ​ေဖသာ ရိွခ့ဲရင္​ သိပ္​​ေကာင္​းမွာပဲ ... သူလည္​း သိပ္​​ေပ်ာ္​မိမွာပဲ'

အာနိစ္​က ကုိယ္​့ဘာသာ စိတ္​ထဲ​ေျပာ​ၿပီး အ​ေဖ့ကုိ တသ​ေနမိ၏။ အခုနက ျဖစ္​​တည္​ခ့ဲမိ​ေသာ သူ႔ရင္​ထဲက အ​ေပ်ာ္​မ်ားလည္​း ​ေနလာ ႏွင္​း​ေပ်ာက္​သြားသလို အလိုလို ​ေပ်ာက္​ကြယ္​သြား​ေခ်ၿပီ။

သူသည္​ အ​ေဖ့ကုိ ခါတိုင္​းထက္​ ယေန႔ ျပင္​းျပင္​း႐ွ႐ွ သတိရ​ေန၍ လြမ္​းပို​ေနမိ၏။ 'စားဝတ္​​ေန​ေရး ​ေငြ႐ွာ​ေပး၊ ​ေက်းဇူးႀကီး​ေပ တို႔​ေဖ​ေဖ' ဟူ​ေသာ မူလတန္​း၌ သင္​ယူဖူးသည္​့ တို႔​ေဖ​ေဖ ကဗ်ာ​ေလးကုိ​ေတာင္​ သြားသတိရလိုက္​​ေသးသည္​။ အာနိစ္​၏ ပါးျပင္​​​​ႏုႏု၌ ဝမ္​းနည္​းမႈ မ်က္​ရည္​စက္​မ်ား ​ေနရာအျပည္​့ ယူႏွင္​့​ေနခ့ဲၿပီ။ ထိုမွတဆင္​့ ​မ်က္​ရည္​စက္​မ်ားသည္​ ေျမျပင္​သုိ႔ တ​ေပါက္​​ေပါက္​ က်​သြား​ေနေလ၏​။ အ​ေဖ့ကုိ လြမ္​းဆြတ္​၍ က်သြားသည္​့ မ်က္​ရည္စိန္​ပြင္​့မ်ားကုိ တမလြန္​က အ​ေဖသာ သိခ့ဲလွ်င္​ ......။

"​ေဒါက္​...​ေဒါက္​...​ေဒါက္​"

အခန္​းတံခါး​လာေခါက္​သံ​ေၾကာင္​့ အာနိစ္​၏ ​ေတြးလက္​စ အ​ေတြးမ်ား ပ်က္​သြား​ခ့ဲေခ်ၿပီ။

"ေဟ့... အာနိစ္​... ထြက္​လာခ့ဲ​ေလ ... မင္​းလည္​း မိန္​းက​ေလး က်​ေနတာပဲ ... အ့ဲ​ေလာက္​ထိ အလွျပင္​ရလားကြာ... ဒီမွာ ဧည့္သည္​ေတြ စ​ေရာက္​​ေန​ေလၿပီ"

သူ႔ ငယ္​သူငယ္​ခ်င္​း တာဟဲရ္​၏ ​တရဆက္​ ထြက္​လာသည္​့ အသံမ်ား သူ႔နားထဲသုိ႔ အျပည္​့ဝင္​မၿပီးခင္​ တာဟဲရ္​က ​အာနိစ္​၏ အခန္​းထဲသုိ႔ တံခါးတြန္​း၍ ဝင္​လာခ့ဲ​ေလၿပီ။

"ၿပီး​ေတာ့မယ္​ သူငယ္​ခ်င္​း ... ခဏ​ေလးပါ ... ငါ အ​ေတြးခဏ လြန္​သြားလို႔ပါဟ... အဝတ္​​ေတြ လဲလိုက္​ရင္​ ရၿပီ "

အာနိစ္​က ​ေျပာလည္​း​ေျပာ အဝတ္​လည္​း ျမန္​ျမန္​လဲ​ေန၏။ ပါးျပင္​​ေပၚက မ်က္​ရည္​စက္​မ်ားကုိ မ်က္​ႏွာသုတ္​ပုဝါ​ေလးႏွင္​့ ကတိုက္​က႐ုိက္​ သုတ္​လိုက္​ခ်ိန္​ဝယ္​-

"ေဟး... သူငယ္​ခ်င္​း...မင္​း ငုိ​ေနတာလား... ဘာလို႔လဲကြာ... ဒီ​ေလာက္​​ေပ်ာ္​ရမယ္​့ အခိုက္​မွာ မင္​းက ငုိ​ေနၿပီ... တစ္​ခုခုမ်ား လြဲ​ေနၿပီလား ... ငါ့ ​ေျပာျပပါကြာ ...ငါ အတတ္​ႏိုင္​ဆုံး ကူညီ​ေပးပါမယ္​ ..."

တာဟဲရ္​က အာနိစ္​၏ မ်က္​ရည္​ကုိ ရိပ္​မိ၍ အက်ဳိးအ​ေၾကာင္​းကုိ စုိးရိမ္​​စြာ ​ေမးလိုက္​​သည္​။ ငယ္​သူငယ္​ခ်င္​း၏ စုိးရိမ္​စြာ ​ေမး​ေနသည္​့အသံထဲတြင္​ ကူညီ​ေပးတတ္​သည့္​ သူငယ္​ခ်င္​း​ေကာင္​း တစ္​ဦး၏ စိတ္​ထားကုိ အာနိစ္​က အနီးကပ္​ ျမင္​​ေတြ႕ခံစားလိုက္​​ေလ၏။

မ်က္​ႏွာ​ေပၚ Fair Lovely လိမ္​း၊ ဆံပင္​​ေပၚ ​ေခါင္​းအုံးဆီ လိမ္​းၿပီး ဘီးျဖင္​့ သလိုက္​၍ ဦးထုပ္​ကုိ ​ေဆာင္​း၊ လုံခ်ည္ႏွင္​့ အက်ႌကုိ ျမန္​ျမန္​ဝတ္​၊ လက္​ပတ္​နာရီ​ေလးကုိ ပတ္​၊ အသစ္​ဝယ္​လာသည္​့ All ကတၱီပါ ဖိနပ္​ကုိစီး၊ ​ေရ​ေမႊးနည္​းနည္​း ဖ်န္​းလိုက္​ၿပီးလွ်င္​ အာနိစ္​၏ အလွျပင္​မႈက ၿပီးသြားေလသည္​။

"ဘာမွ လြဲမ​ေနပါဘူး သူငယ္​ခ်င္​းရာ ... အ​ေဖ့ကုိ သြားသတိရလိုက္​လို႔ အလိုလို မ်က္​ရည္​က်သြားတာပါ ... ရၿပီ သူငယ္​ခ်င္​း ... သြားၾကမယ္​​ေလ..."

အာနိစ္​က မ်က္​ႏွာကုိ အားတင္​ကာ ျပံဳး​ေယာင္​​ေဆာင္​လိုက္​ၿပီး သူ႔ငယ္​သူငယ္​ခ်င္​းကုိ ​ေျဖလိုက္​ေသာေၾကာင့္ တာဟဲရ္​ကလည္​း နားလည္​သြားၿပီး ထိုအ​ေၾကာင္​းကုိ ထပ္​၍ မ​ေျပာမိခ့ဲ​ေခ်။

သုိ႔​ေသာ္​ တာဟဲရ္က ​ေဘးခ်င္​းတိုက္​ လမ္​း​ေလွ်ာက္​လာရင္​းႏွင္​့ စကားတစ္​ခြန္​းႏွစ္​ခြန္​းကုိ ​ေလးနက္​စြာ ​ေျပာလိုက္​သည္​။

"လူဆိုတာက ​ေမြးကတည္​းက ​ေသရမယ္​့ ​ေန႔ကုိ ​ေစာင္​့​ေမွ်ာ္​​ေနရတဲ့ အမ်ဳိးပါ ... ဒါ​ေပမယ္​့ ​ေသရမွာခ်င္​း အတူတူ တို႔တစ္​​ေတြက မ​ေသမီ ​ေကာင္​းမႈကုသုိလ္​​ေတြ လုပ္​ၾကဖို႔ လိုတာ​ေပါ့​ေလ... ငါတို႔ အခု လုပ္​​ေနတဲ့ ပရဟိတလို အလုပ္​မ်ဳိး​ေပါ့...”

သူငယ္​ခ်င္​း ေျပာ​ေနသည္​့စကားကုိ တိတ္​၍ နား​ေထာင္​​ေနရင္​း အိမ္​​ေ႐ွ႕ၾကမ္​းျပင္​သုိ႔ ​အာနိစ္​တို႔ ​ေရာက္​ရိွလာခ့ဲသည္​။

………………………………………………………………

အိမ္​​ေ႐ွ႕ၾကမ္​းျပင္​တြင္​ ​ယာယီ​ေဆာက္​ခ့ဲ​ေသာ မဂၤလာ​ေဆာင္​ မ႑ပ္​သည္​ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးလို ​ေရာင္​စုံမီးသီးအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ​ေရာင္​စုံစကၠဴပန္​းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင္​့ အဆင္​့ျမင္​့သည္​့ အဆင္​တန္​ဆာျဖင္​့ ႀကီးက်ယ္​ခမ္​းနား ​ေနျခင္​းမရိွ​ေသာ္​လည္​း သူ႔ဇတ္​ႏွင္​့ သူ​ေတာ့ ခမ္​းနားလို႔​ေန​ေလသည္​။

႐ိုးသား​ေျဖာင္​့မတ္​ၿပီး စိတ္​သ​ေဘာထားႀကီးသူ၊ သူတစ္​ပါးအ​ေပၚ ပရဟိတစိတ္​ျဖင္​့ အျမဲကူညီ​​ေပးတတ္​သူ၊ ဒုကၡ​ေရာက္​​ေနသူ​မ်ားကုိ ႏိုင္​သည္​့ဖက္​က ​မျဖစ္​​မ​ေန ေဖးမ တတ္​သူ၊ ရြာက က​ေလး​ငယ္​မ်ားကုိ စာသင္​ျပသည္​့ ဆရာတစ္​ပါး ျဖစ္​သူပီပီ သူ႔​ေက်းရြာက လူမ်ားအျပင္​ အနီးအနား​ေက်းရြာမွ လူမ်ားကလည္း သူ႔ကုိ ခ်စ္​ခင္​​ေလးစားသည္​။ ​ေျပာရလွ်င္​ လူလတ္​၊လူငယ္​၊ လူႀကီး အားလုံးႏွင္​့ ခင္​မင္​ရင္​းႏွီးသူ ျဖစ္​သည္​။ ထို႔အတြက္​​ေၾကာင္​့ ဒီေန႔က်င္​းပ​ေန​ေသာ သူ႔မဂၤလာ​ေဆာင္​ပြဲသုိ႔ ဖိတ္​ၾကားထားသည္​့ အရြယ္​စုံလူမ်ား မ႑ပ္​ႏွင္​့ မဆန္​႔​ေအာင္​ထိ ႂကြ​ေရာက္​လာခ့ဲၿပီ​ေလ။ အခ်ဳိ႕က မဂၤလာလက္​ဖြဲ႔မ်ား ယူလာသည္​။ သုိ႔​ေသာ္​ ထုိသုိ႔ မဂၤလာလက္​ဖြဲ႔မ်ားကုိ သူမႀကိဳက္​ႏွစ္​သက္​ေပ။ ထိုသုိ႔ မႀကိဳက္​မႏွစ္​သက္ျခင္​း​၏ အ​ေၾကာင္​းသည္​လည္​း သူ႔မွာ ရိွသည္​။

'ထားပါ​ေတာ့​ေလ ... သူ႔ဇတ္​ႏွင္​့သူ​ေပါ့...ဒီလက္​ဖြဲ႔​ေတြထဲက တစ္​ခ်ဳိ႕ကုိ ​ေရာင္​းၿပီး မရိွဆင္​းရဲသား​ေတြကုိ လႉဒါန္​းလို႔ရတာပဲ​ေလ' ဟု အာနိစ္​က စိတ္​ထဲသာ ​ေျပာ​ေနမိ၏။

ႂကြ​ေရာက္​လာသူမ်ားကုိ အျပံဳး​ေတြႏွင္​့ ​ေတြ႔ဆုံနႈတ္​ဆက္​​ေနရသည္​မွာ​ လူ​ေတာင္​ ပင္​ပန္​း​လာ​ေအာင္​ထိပင္​။ သုိ႔​ေသာ္​ ႂကြ​ေရာက္​လာသူမ်ားကုိ ​ေကြၽး​ေမြး​ေန​ေသာ ​မ႑ပ္​ကုိ တစ္​ခ်က္​ ​ေငးၾကည္​့မိလွ်င္​ သူ႔ရင္​ထဲ ​ေခါင္​းစဥ္​တပ္​၍ မရသည္​့ ​ေအးခ်မ္​းၾကည္​ႏူးမႈမ်ဳိးကုိ သူ အစိမ္​းလိုက္​ ခံစား​ေနရ၏။ သူတစ္​ပါးကုိ ​ေကြၽး​ေမြးႏိုင္​လွ်င္​ ​ေပ်ာ္​တတ္​သည္​က သူ႔ပင္​ကုိယ္​ စိတ္​ဓာတ္​လား​ေတာ့မသိ။ သူ႔ရင္​ထဲ ​ေပ်ာ္​ရႊင္​မႈ လိႈင္​းမ်ား တက္​ႂကြစြာ ႐ိုက္​ခတ္​​ေန​ေလၿပီ။ သူ အင္​မတန္​ ​ေပ်ာ္​​ေန၏။

အ​ေမ၏ အျဖစ္​ခ်င္​ဆုံး ဆႏၵတစ္​ခုကုိ ျဖည္​့ဆည္​း​ေပးႏိုင္​သည္​က တစ္​​ေၾကာင္​း၊ အရြယ္​စုံလူမ်ား သူ႔မဂၤလာပြဲသုိ႔ ႂကြ​ေရာက္​လာ​​၍ အားေပးသည္​က တစ္​​ေၾကာင္​း၊ ထိုအ​ေၾကာင္​း​မ်ား​ေၾကာင္​့ အာနိစ္​တစ္​​ေယာက္​ ​ဝမ္​းသာလို႔မဆုံး၊ ေပ်ာ္ရႊင္​လို႔မဆုံး ျဖစ္​လို႔​ေန​ေလ၏။ အခု​ေတာ့​လည္​း သူ႔မ်က္​ႏွာျပင္​​ေပၚတြင္​ ရင္​ထဲ၌ ျဖစ္​​ေပၚ​ေန​ေသာ ဝမ္​းသာပီတိမႈ၏ သ​ေကၤတျဖစ္​သည္​့ ႐ုိး႐ွင္​းျဖဴစင္​သည္​့ အျပံဳးက​ေလးမ်ားသာ ​ေနရာယူထား​ခ့ဲေလၿပီ။

ခဏ​ေန သူ႔ရြာက ​ေက်းရြာတာဝန္​ခံတို႔အဖြဲ႔ ​ေရာက္​လာသည္​။ သူ႔အတြက္​ လက္​​ေဆာင္​ အထုပ္​တစ္​ထုပ္​လည္​း ပါလာ၏။ ​ေက်းရြာတာဝန္​ခံကုိ ျမင္​မိသည္​ႏွင္​့ အာနိစ္​့​ေခါင္​းထဲသုိ႔ အ​ေတြးတစ္​ခု ဖ်က္​ခနဲ ဝင္​​ေရာက္​လာမိသည္​။

သူတို႔​ေက်းရြာတြင္​ နယ္​ျခား​ေစာင္​့ရဲတပ္​ဖြဲ႔ ကင္​းစခန္​းတစ္​ခု ရိွသည္​။ ထိုစခန္​း၌ ရိွ​ေနၾက​ေသာ ရဲသားမ်ားအတြက္​ အစားအစာ ပို႔ခ်င္​စိတ္​ ​ျဖစ္​ေပၚလာျခင္​းျဖစ္​၏။

နယ္​ျခား​ေစာင္​့ရဲမ်ားက ​ေဒသခံ ႐ုိဟင္​ဂ်ာမ်ားကုိ အကြက္​အမ်ဳိးမ်ဳိးဆင္​၍ ဖမ္​းဆီး ​ေငြညႇစ္​ျခင္​း၊ ​အ​ေၾကာင္​းမ့ဲ ႐ိုက္​ႏွက္​ျခင္​း၊ အႏိုင္​က်င္​့ျခင္​း၊ ဆဲဆိုျခင္​း စ​ေသာ လူမဆန္​မႈမ်ားကုိ ​ေန႔စဥ္​မပ်က္​ က်ဴးလြန္​တတ္​​ေသာ္​လည္​း ၎တို႔ကုိ ခဏ ​ေဘးဖယ္​ထားၿပီး အာနိစ္​သည္​ သူ႔ရြာက နယ္​ျခား​ေစာင္​့ရဲမ်ားကုိ သူ႔မဂၤလာပြဲ၏ အစားအစာမ်ား ​ေကြၽး​ေမြးခ်င္​သည္​။

'လူမ်ဳိး ဘာသာ မတူသူမ်ား ျဖစ္​​ေသာ္​လည္​း ...ငါတို႔အ​ေပၚ ​ေန႔စဥ္​မပ်က္​ ရက္​စက္​​ေနသူမ်ား ျဖစ္​​ေသာ္​လည္​း သူတို႔လည္​း ငါတို႔ ရြာမွာ​ေန​ေတာ့ ငါတို႔ရြာသားပဲ​ေလ... '

အာနိစ္​က တစ္​ကုိယ္​တည္​း​ေတြးမိျပန္​၏။

ၿပီး​ေနာက္​ ​ေက်းရြာတာဝန္​ခံကုိ ​ေျပာၾကည္​့လိုက္​သည္​။ ကင္​းစခန္​းက ရဲသားမ်ားအတြက္​ အစားအစာ ပို႔ခ်င္​​ေန​ေၾကာင္​း၊ ဆယ္​အိမ္​မွဴး တစ္​​ေယာက္​ကုိ ပို႔ခိုင္​း၍ရမည္လား ဆိုၿပီး ​ေျပာျပ​ ​ေမးေသာအခါ ​ေက်းရြာတာဝန္​ခံကလည္​း ရသည္ဟုဆုိကာ သ​ေဘာတူလိုက္​သည္​။

ခဏ​ေနလွ်င္​ ငါးထပ္​ပါ႐ိွသည္​့ ခ်ဳိင့္တစ္​ခုကုိ လက္​ဆြဲယူသြား​ေနသူ ရြာက ဆယ္​အိမ္​မွဴးကုိ ​ေငးၾကည္​့ရင္​း အာနိစ္​့ရင္​ထဲ အစမ္​းတၾကယ္​ ​ေပ်ာ္​ရႊင္​မႈမ်ဳိး ခံစား​ေနရသည္​။

သူတို႔ ႐ိုဟင္​ဂ်ာလူမ်ဳိးအ​ေပၚ လူမဆန္​စြာ​ ဆက္​ဆံတတ္​သည္​့ နယ္​ျခား​ေစာင္​့ရဲမ်ားအ​ေပၚ ထားရိွသည္​့ သူ၏ စိတ္​ဓာတ္​ကုိ အ​ျခားလူမ်ား မည္​သုိ႔ ထင္​ျမင္​ယူဆႏိုင္​သည္​ကုိ သူမသိ။

သုိ႔​ေသာ္​ ဘာသာခြဲျခား၊ လူမ်ဳိးခြဲျခား​ေသာ စိတ္​ဓာတ္​မ်ဳိးသည္​ သူ႔လို သာသနာ့ပညာဆည္​းဖူးသူ တစ္​ဦး၏ ရင္​ထဲ၌ ျဖဳတ္​မ်က္​လုံး တစ္​လုံး​ေလာက္​​ေတာင္​ လားလားမ်ား မရိွသည္​မွာ သူသာလွ်င္​ အသိဆုံး ျဖစ္​​ေလသည္​။

'အမုန္​းတရားကုိ ေမတၱာတရားနဲ႔ အႏိုင္​ယူႏိုင္​တယ္​'

ဤသည္မွာ အာနိစ္​၏ ဘာသာ​ေရးပင္​။ ဤသည္မွာ အာနိစ္​၏ လူသားဝါဒပင္​။

'ငါ့​ေက်းရြာမွာ တာဝန္​က်တဲ့သူ ငါ့ရြာသားပဲ​ေလ' ဟု အာနိစ္​ ရင္​ထဲ သူ႔ဟာသူ ​ေျပာျဖစ္​မိျပန္​သည္​။

အကယ္​၍ အာနိစ္​သာ အနာဂါတ္​ အခ်ိန္​တစ္​ခုကုိ ယခုအခ်ိန္​၌ ႀကိဳတင္​သိရိွခ့ဲလွ်င္​...... ။

အပိုင္​း (၃) ဆက္​ရန္​။ 

မွတ္​ခ်က္​။ ။ ျဖစ္​ရပ္​မွန္​ အျဖစ္​အပ်က္​​ေလးကုိ ဇတ္​လမ္​းဆင္​ၿပီး ​ေရးဖြဲ႔ျခင္​းျဖစ္​ပါသည္​။

ေရးသားသူ - ယ်ာတင္ (ရုိဟင္းသား)

RB News

1.8.2016

"မသြားရဘူးလို႔ အ​ေမ​ေျပာ​ေနတယ္​​ေနာ္​ သား ... ဘယ္​​ေတာ့မွ ဘယ္​ကုိမွ သား မသြားရဘူး... ဒါပဲ"

အ​ေမျဖစ္​သူ၏ မာဆတ္​ဆတ္​ တစ္​ခ်က္​လႊတ္​ အမိန္​႔​စကားေၾကာင့္​ အာနိစ္​သည္​ ​ေခါင္​းကုိ ​ငုတ္လိုက္​၍ ထမင္​းကုိသာ စားျမဲမပ်က္​ စား​ေနသည္​။ သုိ႔​ေသာ္ စားခ်င္​စိတ္​မရိွ​ေတာ့သျဖင္​့ ''အ​ေမ့လက္​ရာ သိပ္​​ေကာင္​းတယ္​အ​ေမ​ေရ"​ ဟု ခဏခဏ ခ်ီးမြမ္​းတတ္​​ေသာ အ​ေမ့လက္​ရာကုိ သူကုိယ္​တိုင္​ ယေန႔ ခံတြင္​းမ​ေတြ႔​ေပ။

ဒီတစ္​ပတ္​ မ​ေလး႐ွားသုိ႔ ထြက္​ခြာသြား​ေတာ့မည္​့ စက္​​ေလွ တစ္​စင္​းက အသင္​့။ ထိုစက္​​ေလွႏွင္​့ အတူ သူ႔ရြာက ငယ္​သူငယ္​ခ်င္​း​ေတြ ဒါဇင္​​ေက်ာ္​ သြား​ေန​ေၾကာင္​း၊ သူလည္​း သူတို႔ႏွင္​့အတူ မ​ေလး႐ွား သြားခ်င္​ေနသည္​ဟု အ​ေမကုိ လာဖြင္​့​ ေျပာျပေသာအခါ အ​ေမက ခါတိုင္​းလို တစ္​ခ်က္​လႊတ္​ အမိန္႔ျဖင့္ ဟန္​႔ထားလိုက္ေလၿပီ။

အာနိစ္​သည္​ ယခင္ကလည္​း သူ႔အ​ေမကုိ မ​​ေလး႐ွား သြားခ်င္​​ေနၿပီဟု ​ေျပာတိုင္​း အ​ေမက "မသြားရဘူး... သား" ဆိုၿပီး တစ္​ခ်က္​လႊတ္​ အမိန္​႔​စကားျဖင္​့ ဟန္​႔ထားတတ္​သည္​။

သာသနာ့ပညာကုိ ငယ္​ငယ္​ရြယ္​ရြယ္​ႏွင္​့ ဆည္​းဖူးၿပီးသူ အာနိစ္​သည္​ အ​ေမျဖစ္​သူကုိ ​မည္​သည္​့အခါမွ အာခံၿပီး ျပန္​​ေျပာျခင္​းမရိွ။ အ​ေမကုိ စကားသံက်ယ္​က်ယ္​ျဖင္​့ ျပန္​​ေျပာဖူးတာ သူ႔ဘဝတစ္​​ေလွ်ာက္​လုံးမွာ မရိွခ့ဲ​ေပ။ အ​ေမ၏ စကားလုံးမ်ားသည္​ သူ႔အတြက္​ မလိုက္​၍ မရေသာ "အမိန္​႔" သဖြယ္​ ျဖစ္​သည္​။

သားအမိ ႏွစ္​​ေယာက္​၏ ထမင္​းစားဝုိင္​းပြဲသည္​ ဒီေန႔​ေတာ့ ခါတိုင္​းႏွင္​့မတူဘဲ ၿငိမ္​သက္​လြန္​း​ေနပါသည္​။

အတန္​ၾကာမွ အ​ေမက ​စကားဆိုလာသည္​။

"သား​ေရ... ဘာလို႔ မ်က္​ႏွာ မ​ေကာင္​းျပန္တာလဲ... အ့ဲလို မ်က္​ႏွာမ်ဳိးကုိ အ​ေမ ၾကာၾကာမၾကည္​့ရက္​ဘူးသား... သားပဲ စဥ္​းစားၾကည္​့​ေလ... ​အ​ေမ ေမြးတဲ့ သားသမီး ​ေလး​ေယာက္​ထဲမွာ သားပဲ အ​ေမနဲ႔ အတူ ရိွ​ေနတာ... သားလည္​း အ​ေမ့ကုိ ထားသြားခ်င္​​ေနၿပီလား... သား အ​ေဖလည္​း က်န္​းမာ​ေရး သိပ္​​ေကာင္​းတာ မဟုတ္​ဘူး ... ႏွလုံး​ေရာဂါ ဆိုတာက အခ်ိန္​မ​ေရြး ​ေဖာက္​တတ္​တာပဲ ... ဒီလို အ​ေျခအ​ေနမ်ဳိးမွာ သားက အ​ေမကုိ ထားသြားခ်င္​​ေနၿပီ​ေပါ့ ... အ​ေမ အားကုိးစရာမ့ဲ ျဖစ္​သြားမွာကုိ သား ထည္​့မစဥ္​းစား ​ေတာ့ဘူးလား ...

ၿပီး​ေတာ့ အ​ေမက ​ေျမး​ေလး​ေတြ ခ်ီခ်င္လွၿပီ သား​ ... အ​​ေမ့ ဆႏၵ​ေတြ ျဖည္​့ဆည္​း ​ေပးပါ သား​ေရ ... ''

အ​ေမက ​ေပ်ာ့​​ေပ်ာ့​ေပ်ာင္​း​ေပ်ာင္​း ​ေျပာ​ေန​ေသာ္​လည္​း သူက မည္​သုိ႔မွ် ဝင္​မ​ေျပာ။

"ဟုတ္​တယ္​ သား... သား အ​ေမ ​ေျပာ​ေနတာ​ေတြ စဥ္​းစားၿပီး သားပဲ ဆံုးျဖတ္​​ေတာ့... အခုဆို သားက ပညာလည္​းတတ္​ အသက္​အရြယ္​လည္​း ရလာသူ ျဖစ္​ေနၿပီပဲ​ေလ ... တကယ္​​ေတာ့ သား​ေရ ... မိဘ ဆိုတာ ဘယ္​သားသမီးကုိမွ သူတို႔နဲ႔ အ​ေဝးကုိ မသြား​ေစခ်င္​ဘူး ... အ့ဲဒါ သားကုိယ္​တိုင္​ ဖခင္​ျဖစ္​မွ အျပည္​့အဝ ခံစားတတ္​မွာ ... "

သူ႔အ​ေဖကလည္​း ​သူ႔အ​ေပၚ အာဏာအပ္​သည္​့ ပုံစံျဖင္​့ စဥ္​းစား၍ ဆုံးျဖတ္​ခ် ခ်ခိုင္​း​ေနသည္​။

ထမင္​း စားၿပီး​သည္​မို႔ ပန္​းကန္​ကုိ ​ေဆးလိုက္​ၿပီး ထမင္​းစားဝုိင္​းမွ သူ တိတ္​တိတ္​​ေလး ထြက္​လာလိုက္​ၿပီး ​ဝရံတာတြင္​ ရိွ​ေသာ ပက္​လက္​ကုလားထိုင္​​ေပၚ လွဲလိုက္​၍ မ်က္​စိႏွစ္​လုံးကုိ ပိတ္​လိုက္​ၿပီး ​ေႏြရာသီ၏ အပူဒဏ္​ကုိ ​ည​ေနခင္​း ​ေလ​ေျပႏွင္​့ ကုစား​​ေနေစသည္​။ သုိ႔​ေသာ္​ သူ႔ရင္​ထဲမွာ​ေတာ့ ပူစပ္​ပူ​ေလာင္​ ​ေနသလို ခံစား​ေနရသည္​။

သူ တကယ္​ပဲ ဆုံးျဖတ္​ရခက္​​ေနၿပီ​ေလ။

အစ္​ကုိ ႏွစ္​​ေယာက္​က ႏိုင္​ငံျခားမွာ။ အစ္​မႀကီးကလည္​း သူ႔အိမ္​​ေထာင္​ႏွင္​့ သူ။ ​အ​ေမႏွင္​့ အ​ေဝးမွာ။ အ​ေဖကလည္​း က်န္​းမာ​ေရး ​ေကာင္​းသည္​မဟုတ္​။ အိမ္​မွာ အားကုိးစရာ ဆို၍ သူပဲ က်န္​​ေနျခင္​းျဖစ္​သည္​။

သုိ႔​ေသာ္​ ဒီ​ႏိုင္​ငံမွာလည္​း သူဆက္​မ​ေနခ်င္​​ေတာ့။ အထူးသျဖင္​့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္​၊ ဇြန္​လတြင္​ ျဖစ္​ပြားခ့ဲ​ေသာ ပဋိပကၡ​ေၾကာင္​့ ႏိုင္​ငံထဲ​ေနရသည္​မွာ သူ႔လို လူငယ္​ သာသနာ့ပညာ႐ွင္​ တစ္​​ေယာက္​အတြက္​ လုံျခံဳမႈမရိွဟု အျမဲခံစား​ေနရသည္​။

တကယ္​​ေတာ့လည္​း ၂၀၁၂ ခုႏွစ္​၊ ဇြန္​လတြင္​ ျဖစ္​ပြားခ့ဲ​ေသာ ပဋိပကၡကုိ အ​ေၾကာင္​းျပၿပီး ​​ရခိုင္​ျပည္​နယ္​အႏွံ႔က ပညာတတ္​လူငယ္​ ႐ိုဟင္​ဂ်ာ​တိုင္​းကုိ ​ေဒသဆုိင္ရာ အာဏာပိုင္​​ေတြက တရားခံသဖြယ္​ ဖမ္​းဆီး​ေန​ၿပီး ပုဒ္​မအမ်ဳိးမ်ဳိး တပ္၍ ​ေငြညႇစ္​ျခင္​း၊ ​ေငြမ​ေပးႏိုင္​လွ်င္​ ညႇဥ္​းပန္​းႏွိပ္​စက္​၍ ႏွစ္​႐ွည္​ ​ေထာင္​ဒဏ္​ ခ်မွတ္​လိုက္​ျခင္​းမ်ား ​ေန႔စဥ္​ရက္​ဆက္​ ျပဳလုပ္​​ေန​ေလသည္​။ အထူးသျဖင္​့ ​သူ႔လို သာသနာ့ပညာ ဆည္​းပူးထားသူမ်ား၊ ဘြဲ႔ရပညာတတ္​မ်ား၊ ​ေငြး​ေရး​ေၾကး​ေရးခ်မ္​းသာ​ေနၿပီး မ်က္​ႏွာဖုံးသဖြယ္​ ျဖစ္​​ေနသူမ်ားကုိ ပစ္​မွတ္​ထား၍ ဖမ္​းဆီး​ေနျခင္​း ျဖစ္​သည္​။

သူတို႔​ေန​ေသာ ​ေမာင္​​ေတာခ႐ိုင္​မွာ ဆိုလွ်င္​ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္​၊ ဇြန္​လတြင္​ ျဖစ္​ပြားခ့ဲ​ေသာ ပဋိပကၡကုိ အ​ေၾကာင္​းျပဳ၍ ႐ိုဟင္​ဂ်ာ​ ၈၀၀ ​ေက်ာ္​ကုိ ဖမ္​းဆီးၿပီး ႏွစ္​႐ွည္​​ေထာင္​ဒဏ္​ ခ်မွတ္​လိုက္​သည္​အား သူ႔အ​ေနျဖင္​့ ကုိယ္​​တုိင္ သိရိွထားသည္​။ ထိုအထဲတြင္​ ဒါဇင္​​ေပါင္​းမ်ားစြာ​ေသာ လူမ်ားသည္​ စစ္​​ေၾကာ​ေရးကာလ အ​ေတာအတြင္​း အာဏာပိုင္​မ်ား၏ လူမဆန္စြာ ညႇဥ္​းပန္​းမႈ​ေၾကာင္​့ အက်ဥ္​း​ေထာင္​ထဲ၌ အသက္​ပါ ဆုံးရႈံးသြားရသူမ်ား ရွိသည္။ သူတို႔ရြာမွ ဆိုလွ်င္​ ၁၅ ​ေယာက္​​ေက်ာ္​ အဖမ္​းခံခ့ဲရၿပီး ထိုအထဲတြင္​ တစ္​​ေယာက္​ အသတ္​ခံခ့ဲရသည္​။

ထိုအ​ေျခအ​ေနမ်ား​ေၾကာင္​့ လူ​မ်ားစြာသည္​ အမိႏိုင္​ငံကုိ စြန္​႔ခြာ၍ ရရလမ္​းျဖင္​့ ႏိုင္​ငံရပ္​ျခားကုိ ထြက္​သြား​ေနေလၿပီ။ အမ်ားစုမွာ စက္​​ေလွစီးၿပီး မ​ေလး႐ွားသုိ႔ သြားေနျခင္​း ျဖစ္​၏။ လမ္​းခရီးတြင္​ စက္​​ေလွနစ္​၍ အသက္ဆုံးရႈံးသြားသူမ်ားလည္း ရိွသည္​။ တစ္​ခ်ဳိ႕ဆို ထိုင္​းနယ္​စပ္​တြင္​ အဖမ္​းခံရၿပီး ထိုင္​းအစုိးရ၏ ထိန္​းသိမ္း ခ်ဳပ္​ေႏွာင္ျခင္းကုိ ခံေနရသည္။

သူသြားမည္​ဟု အေၾကာင္းဖန္​လာလွ်င္ သူလည္​း ထိုစက္​​ေလွမ်ဳိးျဖင္​့ ထိုလမ္​းအတိုင္​းသာ သြားရမည္​ ျဖစ္​သည္​။ သုိ႔​ေသာ္​ အ​ေမ၏ တစ္​ခ်က္​လႊတ္​ အမိန္​႔သာ မရိွခ့ဲလွ်င္​ သူ ေရာက္သြားတာ ၾကာလွၿပီ။ ​ပင္​လယ္​ထဲ စက္​​ေလွနစ္​ၿပီ ေသျခင္​းကုိလည္​း သူမမႈခ်င္​။ ထိုင္​းနယ္​စပ္​မွာ အဖမ္​းခံရႏိုင္​သည္​ကုိလည္​း သူ မ​ေၾကာက္​ခ်င္​။ ဒီႏိုင္​ငံမွာ ​ေနရျခင္​းသည္​ ထိုအႏၲရယ္​ ႏွစ္​ပါးထက္​ အဆ​ေပါင္​းမ်ားစြာ ပိုသည္​မဟုတ္​လား။

'ငါ ႏိုင္​ငံရပ္​ျခားကုိ သြားသင္​့သလား ... သြားခ့ဲရင္​​ေတာ့ ျပန္​လာခြင္​့လည္​း ဒီတစ္​သက္​ ရမယ္​မထင္​ ... မိဘ ႏွစ္​ပါးကုိ ထားရစ္​ၿပီး အ့ဲ​ေလာက္​ ​ေဝးလံတဲ့ ​ေနရာဆီ ငါ ထြက္​ခြာသင္​့သလား ... ငါ မရိွရင္​ အသက္​အရြယ္​လည္​း ရလာတဲ့ သူတို႔ခမ်ာ ဘယ္​သူ႔ကုိ အားကုိးရမွာလဲ... ၿပီး​ေတာ့ သူတို႔ ဆႏၵတစ္​ခု။ ​ေျမး​ေလး​ေတြ ခ်ီခ်င္​ၿပီတဲ့ ... ဟုတ္​ပါၿပီ...ငါ မသြားသင္​့ဘူး...'